Filip Modrzejewski - blog

Za nami pierwszy tydzień Australian Open. Trzeba otwarcie przyznać, że wśród mężczyzn niespodzianek było jak na lekarstwo, ale nie przeszkodziło to stworzyć zawodnikom kilka epickich bojów, które długo zachowają się w pamięci kibiców. Jednak teraz zabawa się skończyła i najlepsi muszą docisnąć pedał gazu.

Przed nami czwarta runda turnieju, więc z pełną świadomością można podsumować jego pierwszą część, ocenić dyspozycję zawodników oraz powróżyć na przyszłość. Jest to już etap, który oddziela chłopców od mężczyzn i próżno szukać przypadkowych zawodników. Każdy mecz może przynieść przeróżne rozstrzygnięcie. Wystarczy spojrzeć na pary, które utworzyła nam drabinka oraz fakt, że zostało w niej już tylko dwóch nierozstawionych zawodników. Otwarcie trzeba jednak przyznać, że i Tiafoe i Berdych, bo o nich mowa, pokonali nieprzypadkowych graczy. Skupić się bardziej chcę na dyspozycji Czecha. Myślę, że jest on w życiowej formie i fakt, że przez większość poprzedniego sezonu borykał się z kontuzjami jest dodatkowym argumentem, aby docenić jego dyspozycje. Wyraźnie schudł, co naturalnie poprawiło jego sprawność, szybkość i ogólny stan fizyczny. Wcześniej Berdych był ociężały, powolny i trudno było mu wytrzymać maratony, co najdobitniej było to widać w spotkaniach z czołówką. Teraz zmierzy się z Rafą Nadalem. Będzie to 28. starcie obu zawodników, a trzecie w Australian Open. Co ciekawe, bilans ich meczów podczas tego turnieju jest remisowy. Hiszpan wygrał w 2012 roku, a Czech w 2015. Gorzej dla 57. rakiety świata wygląda statystyka ogólnych starć. Ona wynosi 5-23 na korzyść zawodnika z Majorki. Te liczby nie mają jednak znaczenia, gdy zawodnicy wyjdą na kort. Każdy mecz to nowa historia. Berdych na pewno nie jest bez szans, ale trzeba jasno przyznać, że Nadal wygląda z meczu na mecz coraz lepiej. Wydawało się, że dobrym testem może być mecz z De Minaurem, lecz młody Australijczyk był zmęczony po 5-setówce z Laaksonenem i przegrał gładko w trzech setach wygrywając raptem siedem gemów. Osobiście bardzo rozczarował mnie ten mecz, bo liczyłem, że zobaczę Rafę przypartego do muru, który musi wskoczyć na swój najlepszy poziom. Nic takiego się nie stało. Hiszpan szachował siłami i jego stan fizyczny dalej jest sporą niewiadomą. Czy będzie wstanie wskoczyć na najwyższy poziom? Oby. Odważę się postawić tezę, że zwycięzca spotkania Berdych-Nadal zagra w półfinale, bo obaj mają więcej argumentów od obu z pary Tiafoe-Dimitrov.

Nie ukrywam, że bardzo liczę na półfinał Nadal-Federer. Szwajcar w następnym meczu zmierzy się ze Stefanosem Tsitsipasem i jakoś nie wyobrażam sobie Greka pokonującego Fedexa w Wielkim Szlemie. Tym bardziej, że ten naprawdę imponuje. Nie będę przywoływał wieku Rogera, ale trzeba podkreślić fakt, że fizycznie i tenisowo naprawdę daje radę. Po drodze nie stracił nawet seta, choć najbliżej był w meczu przeciwko Evansowi. Brytyjczyk, mimo tego został doceniony nawet przez samego mistrza, który jak to określił – czuł się jakby grał z lustrem. Lepszego komplementu zawodnik z Birmingham może już nie dostać. Tym bardziej szkoda tej jego rocznej absencji, bo jest to zawodnik o najwyższych umiejętnościach technicznych, a jego slice backhandowy jest obłędny. Wracając do zawodników z dolnej części drabinki, to zdecydowanie bardziej ostrzę sobie zęby na pojedynek Cilić-Baustista Agut. Chorwat w poprzednim meczu pokonał Fernando Verdasco i osobiście uważam ten pojedynek za najlepszy dotychczasowy mecz turnieju. Bautista Agut prezentuje świetną dyspozycję już od pierwszego meczu w Doha (wygrał cały turniej). Australia Open zaczął jednak średnio, bo od dwóch pięciosetówek z Murrayem i Millmanem. Myślałem, że skutki tego zobaczymy w meczu z Khachanovem, ale tam potwierdziła się moja teza sprzed turnieju – Rosjanin jest w kiepskiej formie i nie odegra tutaj większej roli. Hiszpan zaimponował mi i gdyby nie fakt, do którego przejdę za chwilę, uznałbym go za dużego faworyta tego meczu. Agut ma jednak pecha, że Cilić od trzeciego seta z Verdasco wskoczył na kosmiczny poziom. We wcześniejszych meczach prezentował się średnio, ale od tego momentu wyraźnie się odblokował. Kapitalnie serwował oraz zanotował mnóstwo winnerów, zwłaszcza z backhandu. Miał też oczywiście mnóstwo szczęścia i skorzystał z prezentów Fernando, mam tu na myśli głównie podwójny błąd przy piłce meczowej. Myślę, że jeśli Chorwat będzie w stanie przez większość meczu przejmować inicjatywę i grać na takim poziomie, awansuje do ćwierćfinału i tam zmierzy się z Federerem przeciwko któremu nie będzie bez szans.

Jeszcze ciekawiej sytuacja wygląda w górnej części drabinki. Tak jak przewidywałem, w 1/8 finału Novak Djoković stanie przed Daniłem Miedwiediewem. Obaj bez problemu przebrnęli do tej fazy turnieju. Serb przegrał jednego seta, a Rosjanin żadnego! Czekałem na mecz Daniła z Goffinem, aby lepiej określić jego dyspozycje, bo wcześniejsi rywale nie byli zbyt wymagający. Pzyznam, że jestem pełen podziwu dla tego zawodnika. Bardzo imponuje im jak wszechstronnym jest tenisistą, który nauczył się grać pod presją. Widać, że poprzedni sezon nie był przypadkowy i będę zdziwiony jak w tym roku nie awansuje do TOP10. Djoković przegrał trzeciego seta z Shapovalovem w 3 rundzie, ale myślę, że to był wypadek przy pracy. Wystarczy wspomnieć, że następny wygrał do zera. Dlatego też czekam aż ktoś poważnie postraszy Serba, a Rosjanin jest wstanie to zrobić i jestem o tym w pełni przekonany. Nie boję się postawić tezy, że jest on nawet w lepszej dyspozycji od Nole, ale dużą rolę odegra tutaj sfera mentalna. To już jest ten etap turnieju, że wygrać trzeba przede wszystkim z samym sobą. Pokonać własne lęki i słabości. Tenis w takich momentach jest uosobieniem życia. Podobnie jak w przypadku pary Berdych-Nadal, uważam że zwycięzca tego pojedynku zagra w półfinale, bo po drodze nie powinien mieć problemów z wygranym z pary Nishikori-Carreno Busta, gdyż Japończyk i Hiszpan prezentują się zdecydowanie gorzej i są w tej fazie głównie dzięki dobremu losowaniu.

Znacznie ciekawiej jest w następnej parze, gdzie zmierzą się Alexander Zverev z Milosem Raoniciem. Dawno nie widziałem Kanadyjczyka w takiej dyspozycji. Przede wszystkim fenomenalnie serwuje, nieźle gra przy siatce oraz bardzo dobrze operuje forehandem, który jest jego dużą bronią w wymianach.  Dobrym punktem odniesienia jest mecz z Wawrinką. W nim Raonic zaserwował 39 asów i zagrał 84 uderzenia kończące. Uważam, że ta trzysetówka stała na bardzo wysokim poziomie i aż szkoda, że ci panowie tak szybko się spotkali. Zverev natomiast gra nieźle, choć ma spore wahania formy w trakcie samego meczu. W meczu z Chardym, mimo prowadzenia 2:0 w setach, nagle przegrał dwa kolejne partie i zrobiło się dramatycznie. Trzeba jednak potrafić odnaleźć się w takiej sytuacji i Niemiec zrobił to kapitalnie, bo w piątym secie nie pozostawił już złudzeń. Miał on problemy z kostką przed turniejem, lecz wygląda na to, że po tym urazie nie ma śladu. Delikatnym faworytem tego pojedynku jest dla mnie Raonic, ale czeka nas na pewno długie i interesujące starcie opiewające o kilka tiebreaków. Na taki stan rzeczy pewnie liczy Borna Corić, który zmierzy się z Lucasem Pouille. Chorwat, trochę po cichu, idzie do przodu w tym turnieju i myślę, że może sprawić niemałą niespodziankę. Znacznie poprawił forehand, bo o sile jego backhandu nie trzeba przekonywać. Można powiedzieć, że jest to odwrotna wersja Rafy Nadala, gdyż podobnie jak Hiszpan gra przeciwną ręką. Chorwat jest leworęczny, a odbicie forehandowe ma z prawej strony. Stąd wynikały te dysproporcje pomiędzy forehandem i backhandem. Jego rywal – Lucas Pouille jest bardzo chimerycznym zawodnikiem i nie powinien stanowić zagrożenia dla Coricia. Zwłaszcza w tej formie, ale wszystko jak zwykle zdefiniuje kort.

Filip Modrzejewski

Początek roku zawsze wiąże się z tenisowymi emocjami. Tradycyjnie już bowiem, najlepsi tenisiści świata zawitają do Melbourne, aby rozegrać pierwszy turniej wielkoszlemowy w sezonie. Jak co roku, jest on dużą zagadką. Głównie z uwagi na formę najlepszych zawodników, ale i pretendentów. Ja jednak postaram się przewidzieć jego losy.

Głównych faworytów niezmiennie jest trzech, których nie trzeba przedstawiać. Rozstawiony z jedynką jest Novak Djoković i mimo najwyższej pozycji w rankingu, uważam że wylosował najtrudniejszych rywali. Już w drugiej rundzie może trafić na wracającego do formy Jo Wilfrieda Tsongę, który z niezłej strony pokazał się w Brisbane. Dalej jest Denis Shapovalov, ale już w IV rundzie najprawdopodobniej czekałby David Goffin lub Danił Medviediev, dla którego poprzedni sezon był najlepszy w karierze, a obecny zaczął bardzo dobrze, bo od finału w Brisbane. Rosjanin bardzo prężnie się rozwija i prezentuje coraz wyższy poziom tenisowy, mimo wciąż młodego wieku (22 lata). Nie twierdzę, że Serb nie poradzi sobie z tymi rywalami, ale w tej fazie turnieju na pewno można trafić lepiej. Celem Nole jest zdobycie niekalendarzowego Wielkiego Szlema, czyli wygranie 4 kolejnych najważniejszych imprez tenisowych. Połowę drogi już przeszedł, bo wygrał Wimbledon i US Open. Został więc właśnie triumf w Australian Open i Roland Garros. Co ciekawe, w ciągu tak długiej i bogatej historii tenisa, tylko dwóch zawodników dokonało tej sztuki. Pierwszym był Don Budge (1937-1938), a drugim właśnie Novak Djoković w latach 2015-2016 zaczynając, podobnie jak teraz, od Wimbledonu. Pokonanie w.w. rywali może jednak kosztował Serba sporo sił, tym bardziej, że Djoko na początku sezonu nie imponuje. Wygląda gorzej fizycznie co przekłada się na jego ogólną dyspozycje. Popełnia sporo niewymuszonych błędu i szwankuje pierwszy serwis (np. w meczu z Bautistą Agutem raptem 63% trafień).

Korzystniejszy układ gier mają inni dwaj weterani. Rogera Federera prawdziwy sprawdzian czekałby dopiero w IV rundzie, gdzie miałby zmierzyć się ze Stefanosem Tsitsipasem. Tak sugeruje logika, gdyż Grek jest najwyżej rozstawiony w tej części drabinki. Jednak już w trzecim jego meczu przewiduję starcie z Nikolozem Basilashvilim, który jest zawodnikiem mocno nieobliczalnym. I to w dobrym tego słowa znaczeniu. Gruzin potrafi pokonać każdego i potrafił sprawić duże problemy m.in. Rafie Nadalowi podczas ubiegłorocznego US Open urywając mu seta. Myślę, że Basil po cichu może piąć się w rankingu, bo możliwości ma bardzo duże. Nie bez znaczenie będzie tutaj również formuła best of 5. Tsitsipas ma problemy, żeby wytrzymać kondycyjnie długie mecze trzysetowe, a co dopiero jak dojdzie do pięciu setów. Wracając jednak do Federera. Uważam, że jest on w najlepszej dyspozycji z faworytów. Zagrał tylko w Hopman Cupie, które zresztą wspólnie z Belindą Bencić wygrali, ale Fedex wygrał wszystkie spotkania singlowe nie tracąc przy tym seta. Nomen omen pokonał m.in. Tsitsipasa po dwóch tiebreakach. Jednak nie wyniki, a gra Rogera napawała optymizmem jego fanów. Znowu zachwycał gracją oraz elegancją na korcie, której brakowało w drugiej części poprzedniego sezonu. W niej Roger głównie męczył się na korcie. Ma on duże szansę na obronę tytułu i na pewno będzie bardzo zdeterminowany, o ile dopisze mu zdrowie.

O zdrowie modlić się też musi Rafa Nadal. Po wycofaniu się z Brisbane z powodu kontuzji uda, Internet obiegła  druzgocąca statystyka. Hiszpan wycofał się z 14 z ostatnich 16 turniejów na kortach twardych. Miejmy nadzieję, że tym razem w pełni wrócił do zdrowia i wyjdzie na kort. Dobrym prognostykiem był mecz z Nickiem Kyrgiosem podczas TennisFour. Nadal może i przegrał ten mecz, ale z piłki na piłkę wyglądał lepiej fizycznie, a na tym głównie bazuje Hiszpan. Można było dostrzec również nową technikę serwisową. Serwował on bardziej płasko i agresywniej. Być może zawodnik z Majorki odczuwa już swój wiek i będzie starał się zdobywać jeszcze więcej tych tzw. „łatwych punktów”. Australia Open jest jednak najgorszym turniejem wielkoszlemowym Rafy. Wygrał tam tylko tam raz – w 2009 roku pokonując oczywiście Federera. Trzy ostatnie finały w Melbourne przegrał. 2012 z Djokoviciem, 2014 Wawrinką i w 2017 Federerem. Kto wie, może odgonił już ciemne chmury i uda mu się triumfować na kortach Roda Lavera. Nadal potrzebuje gry, więc na losowanie nie może narzekać, gdyż rywale nie powinni mu zagrozić. W pierwszej rundzie trafił na Jamesa Duckwortha, która zagra z dziką kartą. Schody mogą zacząć się dopiero w ćwierćfinale. Na tym etapie nie ma już przypadkowych graczy i prognozuje się starcie Nadal-Anderson. W ewentualnym półfinale rewanż za 2017 rok i bój z Federerem.

Co wielkiego szlema pojawiają się głosy, że dominacja tej trójki jest szkodą dla tenisa. Niestety dwóch największych przedstawicieli młodej generacji ma spore problemy. Do samego końca niepewny będzie start Alexandara Zvereva, który walczy z kontuzją uda, a Dominic Thiem jest w beznadziejnej formie i nie wygrał jeszcze meczu w tym sezonie. Cała nadzieja m.in. w triumfatorze z Paryża Karenie Khachanovie, lecz jego dyspozycja również jest wielką niewiadomą. Zagrał on bowiem w tym sezonie raptem 4 mecze z czego trzy były pokazowe. W jedynym oficjalnym przegrał z Wawrinką. W Doha Szwajcar doszedł do ćwierćfinału, gdzie poległ Bautiscie Agutowi – późniejszym triumfatorem imprezy. Myślę, że właśnie Stan może być cichym faworytem tego turnieju. Po koszmarnym poprzednim sezonie, w którym głównie się leczył, będzie starał się wrócić do elity. W Katarze grał nieźle i widać, że zatęsknił za walką z najlepszymi. Myślę, że trzeba wspomnieć również Marina Cilicia, bo to jednak finalista sprzed poprzedniego roku. Chorwat jednak początek sezonu spędził głównie w gabinetach lekarzy.

Filip Modrzejewski

Co okienko transferowe jak bumerang wraca temat Zaura Sadajewa w kontekście Lecha Poznań. To nazwisko pada jednak nie w medialnych doniesieniach, a wśród kibiców. Szczerze mówiąc bardzo mnie to uwierało, gdyż uważam, że to zawodnik, który w ostatnich dwóch latach nie rozegrał nawet pół rundy i jest piłkarzem spalonym. Można powiedzieć, że po zerwaniu więzadeł krzyżowych kompletnie zniknął z futbolu. Zrozumiałem jednak co innego. A mianowicie, że nie chodzi konkretnie o Czeczena, a o jego sposób bycia i oddawanie serca zespołowi. A tego w Poznaniu dawno brakuje i można powiedzieć, że Zaur jest tego małym symbolem.

Kibicom Lecha brakuje idoli.  Tymi mogliby być wychowankowie, jak chociażby Piotr Reiss sprzed lat, lecz fani nie zdążą się nawet z nimi w pełni utożsamić. Tak szybko odchodzą.  Przed przejęciem klubu przez pana Jacka Rutkowskiego idolami byli poznaniacy. Tak jak m.in. wcześniej wspomniany Reiss. Oczywiście wynikało to z różnych przyczyn, chociażby fakt, że bieda łączy. A wiemy jak wtedy wyglądała sytuacja finansowa Lecha. To samo zjawisko obserwujemy obecnie w Wiśle. Później nastał czas Lewandowskiego, Stilicia, Rudnevsa czy nawet Sadajewa. Ich wszystkich łączy jedna rzecz – sukces. Nawet jak nie zdobyli mistrzostwa, jak Łotysz, to każdy z nich osiągnął coś spektakularnego. Trofea i sukcesy w Europie. To kreuje bohaterów.

Sadajew miał jeszcze jedną ważną cechę. Mówiąc kolokwialnie, jeździł na dupie. Nawet porażkę można wybaczyć, jeśli nie brakuje zaangażowania. A Czeczenowi nigdy nie można było tego zarzucić. Nie jestem w grupie kibiców, którzy zarzucają obecnym piłkarzom brak ambicji i ochoty do gry. Uważam, że chociażby Christian Gytkjaer jest napastnikiem wybitnym na Ekstraklasę. Na pewno lepszym od Sadajewa, ale to jednak były napastnik Lechii jest stawiany na piedestale. Był on niewątpliwie zawodnikiem od noszenia fortepianu, na którym grali inni jak Hamalainen czy Pawłowski. Myślę, że Duńczyk ma za mało takich partnerów. On nigdy nie będzie robił wślizgów i rozbijał rywali łokciami. I dobrze, bo jest innym typem zawodnika, a przede wszystkim człowieka. Często zapomina się o tym i myślę, że często przez to niesprawiedliwie się ocenia Gytkjaera. Wracając jednak do Sadajewa. Lechowi po prostu brakuje walczaków, a jeśli się jacyś pojawiają, to jeszcze szybciej odchodzą. Tak jak chociażby Dilaver. Liczyliśmy, że prawdziwych wojowników zrobi z nich Ivan Djurdjević, ale tu potrzeba czegoś więcej niż ciągły patos. Liczę jednak, że kibice dostaną swojego „Sadajewa” i to niejednego, bo Lech i kibice potrzebują tego do zjednoczenia i połączenia sił. Do tego potrzeba jednak prawdziwych piłkarzy, a nie gości wiecznie uprawiających ostracyzm przeciwko trenerowi.

Filip Modrzejewski