Filip Modrzejewski - blog

Adam Nawałka w pocie czoła pracował przed meczem z Legią Warszawa. O 4:40 pił poranną (wieczorną?) kawę, aby tylko znaleźć słabe punkty drużyny Sa Pinto. I mu się to udało, gdyż Portugalczyk nie wyciągnął wniosków po porażce z Cracovią. Kolejorz zdołał odkupić choć część win z dwóch poprzednich spotkań i przynajmniej do niedzieli zapewnił sobie komfort psychiczny. Sobotnie zwycięstwo to nie tylko trzy punkty, ale także zrzucenie z siebie olbrzymiego ciężaru fizycznego i mentalnego. Owej blokady bałem się przed tym meczem najbardziej, ale szybko strzelony gol niewątpliwie pomógł w zdobyciu pierwszych punktów na wiosnę. Niebiesko-białym pozostaje tylko potwierdzić lepszą dyspozycję w meczu z Arką.

Pierwsze parę minut to jednak wysoki pressing Legii, który utrudniał rozegranie piłki gospodarzom. Naciskany był głównie Rogne, który ograniczał się do dalekich wybić. Oprócz czwórki ofensywnych graczy, wysoko stał również Hlousek, który często odcinał Gumnego od szybkiego rozegrania. Wiele zmienił szybko strzelony gol po stałym fragmencie gry przez Vujadinovicia. Dodał on lechitom pewności, a gości wprawił w zakłopotanie. 

Kolejorz bardzo dobrze czuł się w średnim pressingu i pozwalał wojskowym na spokojne rozgrywanie między obrońcami. Jednak gdy wyczuł odpowiedni moment dopadał w duecie lub w tercecie do zawodnika z piłką. Często kluczową postacią w tym był Gytkjaer, który uniemożliwiał wprowadzenie piłki podaniem przez środek albo momentalnie doskakiwał do rywala - tak jak w poniższej sytuacji. Muszę pochwalić Duńczyka za ten mecz, bo mimo iż nie był on aż tak widoczny w ofensywie, to wygrał sporo pojedynków główkowych z Jędrzejczykiem i całkiem nieźle przytrzymywał piłkę. Często zarzucano mu brak zaangażowania i apatyczną mowę ciała, ale w tym meczu byłem pod wrażeniem gry defensywnej Gytkjaera. Co ciekawe, według średnich pozycji grał on deliktanie pod Jevticiem, a nie jak się mogło wydawać, na samej szpicy.

Strata Martinsa, Tiba uprzedzający Kucharczyka, jednocześnie uruchamiając Jevticia i Lech stanął przed olbrzymią szansą, lecz niewykorzystaną przez Szwajcara. Aż się nie chce wierzyć, że zawodnik dysponujący takim przeglądem pola i finezją, spóźnił się z podaniem do Makuszewskiego. Jednak również Darko trzeba pochwalić za ten mecz, zwłaszcza za odpowiedzialność i odbudowę pozycji w defensywie.

Jak już o Jevticiu i odpowiedzialności mowa. Ukazane poniżej stopklatki pokazują również nieudolność warszawiaków. Nie najlepiej ustawiony Kolejorz, pozostawił Szymańskiego i Kucharczyka bez opieki w środkowej strefie, ale ani jeden, ani drugi futbolówki od Martinsa nie otrzymali, choć błagalnie o nią prosili.

Portugalczyk odpowiedni moment na podanie przespał i pozwolił wrócić Jevticiowi, który sprintem odbudował ustawienie w środkowej strefie. To spora zmiana w grze Lecha w porównaniu do dwóch poprzednich spotkań z Zagłębiem i Piastem, gdzie właśnie szybki powrót do ustawienia kulał niemiłosiernie. Być może Nawałka w końcu dotarł do głów zawodników i wpoił im pewne wzorce zachowań, które do tej pory były zaniedbane, gdyż to nie jednorazowy przypadek.

Zwłaszcza w pierwszej połowie goście nie wykorzystali paru okazji do szybkiego ataku po stracie Lecha blisko koła środkowego. W poniższym przypadku fatalnie zachował się Kucharczyk, który mógł szybko uruchomić Cafu lub Carlitosa, ale postanowił zwolnić akcje przytrzymując piłkę i zagrać do boku. To pojedyncze przypadki w pierwszych 45 minutach, ale na to spotkanie trzeba spojrzeć bardziej holistycznie, gdyż w drugiej części meczu podopieczni Nawałki nie dopuszczali do tak ryzykownych rozwiązań na murawie.

Chciałem pokazać jeszcze jedną dość ciekawą sytuacje. Mianowicie kolejny, po Jevticiu, błędną decyzje w szybkim ataku Lecha. Na załączonym obrazku aż się prosi o zagranie Macieja Gajosa do Pedro Tiby, które pozwoliłoby na atak całą czwórką zawodników ustawionych na połowie Legii. Stopklatka ukazuje dodatkowo złe ustawienie podopiecznych Sa Pinto, którzy w piątkę skupili się na duecie Jóźwiak-Gajos zapominając o przestrzeni za swoimi plecami. Ukazuję tę akcje również, aby ukazać porównanie do drugiej połowy. W drugich 45 minutach podopieczni Nawałki znacznie lepiej wykorzystywali wolne przestrzenie między liniami legionistów w czym przodował młody skrzydłowy niebiesko-białych.

Dość już o konkretnych momentach, a czas na liczby, które również sporo mówią. Kwartet ofensywny Lecha (Gytkjaer, Jevtić, Jóźwiak, Makuszewski) zanotował aż 12 udanych odbiorów, przy tylko dwóch ofensywnych graczy Legii! To pokazuje, że mimo gry w średnim i niskim pressingu, lechici wiedzieli kiedy doskoczyć do rywala, zwłaszcza w bocznych sektorach. Spora różnica widoczna też jest w liczbie nabytych piłek między środkowymi pomocnikami Lecha i Legii. Wynikało to ze skuteczności Tiby i Gajosa w zbieraniu drugich piłek, o których tak często piszę. Przełożyło się to od razu na liczbę podań byłego zawodnika Jagiellonii. W meczu z Zagłębiem wykonał on raptem 18 zagrań do kolegów, co było zawstydzającym wynikiem. W sobotę miał już 43 podań. Najlepszym graczem tego meczu był jednak dla mnie Thomas Rogne. Norweg przegrał raptem trzy pojedynki (2 w powietrzu i 1 na ziemi) i właśnie liczba wygranych starć na ziemi jest imponująca, znając jego zwrotność i fakt, że miał nie lada rywala, bo Carlitosa. To pokazuje również inną ważną rzecz. Linia pomocy Lecha nie dopuszczała do sytuacji jeden na jeden w defensywie, a zwłaszcza z odwróconymi legionistami w kierunku bramki. Ten sam problem podopieczni Sa Pinto mieli również z Pasami Michała Probierza.

Filip Modrzejewski

Po 68 latach Cracovia w końcu pokonała Legię Warszawa na jej boisku. Dla drużyny Michała Probierza była to już 6 wygrana z rzędu. Za Pasami niesamowity okres, bo od 7 października, czyli porażki w derbach z Wisłą, zdobyli oni największą liczbę punktów w Ekstraklasie - 28 oczek, tracąc raptem 5 goli. Gdyby nie koszmarny start, w którym zainkasowali tylko 7 punktów w 11 meczach, Cracovia miałaby spore szansę na walkę z czołówką i pewne miejsce w górnej ósemce. Jednak po tym co pokazali w Warszawie, naprawdę trudno sobie wyobrazić, żeby krakowianie musieli bronić się przed spadkiem.

Legia ma ogromne problemy w początkowej fazie meczów. Dość powiedzieć, że w pierwszych kwadransach spotkań straciła aż 6 goli. Gorsze od niej są tylko Zagłębie Sosnowiec i Wisła Kraków - po 8 bramek. Nic więc dziwnego, że Pasy starały się to wykorzystać i podporządkować sobie rywala. Grali agresywnie, zwłaszcza w środkowej strefie, ale kluczowe były zbierane przez Janusza Gola i Damian Dąbrowskiego drugie piłki. Wspierał ich Javi Hernandez i cała trójka środkowych pomocników grała blisko siebie tworząc przewagę, która pozwalała utrzymywać się przy piłce i kontrolować grę. Cafu i Martins mieli problemy z przejęciem futbolówki, co prowadziło do sporej liczby stałych fragmentów gry dla Cracovii blisko osi boiska. 

W fazie ataku pozycyjnego, bardzo kulała gra bez piłki Legionistów. W przeciwieństwie od linii pomocy Cracovii, Sebastian Szymański operował dość daleko od pary Martins-Cafu. Uniemożliwiało to sprawne rozegranie piłki do przodu, tym bardziej, że Dominic Nagy, który dość często w tym sezonie operował wymiennie z młodzieżowym reprezentantem Polski, był skutecznie blokowany, najczęściej przez Rumuna Hancę, który też był cichym bohaterem tego meczu. 

Tak spore przestrzenie między graczami Legii doprowadzały do groźnych kontr w wykonaniu Pasów. Gdy futbolówka trafiała już pod nogi ofensywnego piłkarza Wojskowych, ten nie miał ani partnera do zgrania na jeden kontakt, ani nie mógł spokojnie przyjąć piłki i się z nią obrócić, agresywnie atakowany przez najczęściej Helika lub Gola. Ważnym aspektem było uniemożliwianie obrotu z piłką w kierunku bramki, żeby aby ruszyć z atakiem. Wcześniej wspomniani Hanca i Gol byli bohaterami akcji, w której oko w oko z Majeckim znalazł się Wdowiak. Genezą tej akcji było długie zagranie w kierunku Szymańskiego, który przegrał pojedynek główkowy z Rapą. Już w tym momencie ruch w wolną strefę wykonywał Janusz Gol, któremu piłkę na jeden kontrakt zgrał Hanca. Były zawodnik Legii, który był ważną postacią zarówno w defensywie jak i w ofensywie, zabrał się z piłką zostawiając w tyle rywali, zagrał klepkę z Cabreą, a na koniec popisał się kapitalnym podaniem do Wdowiaka, który nie wykorzystał stuprocentowej okazji. To był dość osobliwy moment spotkania, bo szybki atak wyprowadzany przez jednego ze środkowych pomocników Cracovii był bronią Probierza w tym spotkaniu.

Żeby nie było tak optymistycznie, to i Legia mogła w ten sposób skarcić krakowian. Przy stanie 0:0 Salvador Agra miał najlepszą sytuacje w tym spotkaniu. Stratę podczas wyprowadzenia piłki zaliczył wcześniej chwalony przeze mnie Janusz Gol, któremu momentalnie uciekł Szymański. Skutecznym sposobem gry Legii Sa Pinto są właśnie szybkie ataki napędzane środkiem po odbiorach w centrum boiska. 

Sporą rolę w grze bez piłki odegrał Kulenović, który odciągnął duet stoperów, dzięki czemu Salvador Agra stanął przed szansą rozwiązania worka z bramkami. Jednak Portugalczyk dość długo składał się do strzału i ostatecznie nie wykorzystał świetnej okazji.

Nowy zawodnik Legii był zamieszany również w akcję bramkową Cracovii. Stracił on piłkę na rzecz Dąbrowskiego, który szybko zaatakował go w fazie wyprowadzania kontry przez Legię. Można więc powiedzieć, że Michał Probierz zastosował słynny "gegenpressing" Jurgena Kloppa. Zdezorientowana obrona gospodarzy nie zdołała odbudować ustawienia. Przede wszystkim za wysoko stał Remy, który zostawił za plecami samego Wdowiaka. Swoje dołożył również Vesović, który spóźnił się przy Siplaku.

Wszystkiemu mógł jednak zapobiec Andre Martins, który nie po raz pierwszy (i nie ostatni) gubi rywala za plecami, pozwalając mu dojść do sytuacji bramkowej. Nagy, widząc Hernandeza wyprzedzającego Portugalczyka, próbował zejść do Hiszpana, lecz było już za późno i Pasy objęły prowadzenie. Legia nie wyciągnęła wniosków z początku mecz, bo już w 3 minucie ofensywny pomocnik doszedł do strzału po bardzo podobnej akcji.

Identyczną sytuację widzimy przy drugiej bramce dla gości. Strata Agry i wygrany pojedynek przez Cabrerę z Remym spowodowały przewagę Cracovii w bocznej strefie. Martins nie ma kontroli nad Hernandezem, który znów wbiega w pole karne uprzedzając go. Nie chcę całej winy zrzucać na Portugalczyka, ale fakty są takie, że dwukrotnie odpuścić Hiszpana, który uprzedził statycznych stoperów.

Nie ma sensu przywoływać więcej przykładów z meczu, ale gigantyczną rolę w zwycięstwie Cracovii odegrała para Gol-Dąbrowski. Były zawodnik Amkara Perm idealnie równoważył ofensywę z defensywą i wielokrotnie rozpoczynał szybki atak, czy to podaniem, czy indywidualną akcją. Za to 26-latek był ostoją w utrzymaniu piłki zaraz po jej odbiorze. Legioniści bardzo często od razu po stracie starali się doskoczyć i odebrać piłkę zawodnikom Pasów, lecz to właśnie Dąbrowski potrafił zagrać pod faul albo odważnie uciec dryblingiem spod pressingu. To był ważny element gry drużyny Michała Probierza, gdyż nie wybijali piłki na oślep, ale dzięki swojej pewności siebie, która wynika z serii zwycięstw, potrafili szybko przetransportować piłkę na połowę gospodarzy. Bardzo pomagała przy tym mała odległość między ofensywnymi zawodnikami, bo czy to Cabrera, czy Hanca nie musieli za wszelką cenę przytrzymywać piłki i czekać na partnerów. Akcje gości były po prostu płynniejsze przez grę bez piłki i szybkim atakiem po odbiorze na połowie przeciwnika potrafili go zaskoczyć. Można więc powiedzieć, że zabili Legię jej własną bronią, bo to właśnie drużyna Sa Pinto często w ten sposób rozgrywała spotkania domowe, gdyż miała problemy w ataku pozycyjnym. 

Filip Modrzejewski

Ciemno już, zgasły wszystkie światła. Ciemno już, noc nadchodzi, głucha" śpiewał Ryszard Andrzejewski, czyli Peja - oddany kibic Kolejorza. Słowa te prawie idealnie odwzorowują sytuację przy Bułgarskiej. Druzgocąca porażka w Gliwicach tylko pogłębiła marazm i zwątpienie kibiców, którzy już nie wierzą w sukces Lecha za kadencji rodziny Rutkowskich. Jedyną nadzieję upatrywali w osobie Adama Nawałki, który trzema zwycięstwami z rzędu na koniec rundy jesiennej, sprawił, że cień nadziei wciąż tkwił w sercach fanatyków. Owszem, dwa mecze to dalej mało na wyciąganie pochopnych wniosków, ale dla mnie, były one podsumowaniem ostatnich parunastu miesięcy w Poznaniu. Przed państwem 7 grzechów głównych włodarzy Lecha Poznań.

1. Zastępca Dilavera? A na co to komu?

Emir Dilaver opuścił Lecha Poznań latem 2018 roku dość, eufemistycznie mówiąc, skłócony. Od tego czasu mija już drugie okienko transferowe, a Austriak dalej nie doczekał się swojego następcy. Trzeba uczciwie przyznać, że Dilaver był jednym z niewielu liderów drużyny Bjelicy. Dość wspomnieć, że z nim w składzie Chorwat zbudował najlepszą defensywę w lidze, która mimo fatalnej rundy finałowej, straciła najmniej bramek w całym sezonie. Aż strach pomyśleć jak wielki dysonans powstał w tej formacji przez raptem pół roku i stracie niby tylko jednego zawodnika. Trzeba oddać Emirowi, że przy nim, zdecydowanie lepiej wyglądał każdy z dwójki Janicki-Vujadinović, którzy teraz są pośmiewiskiem całego środowiska piłkarskiego. Zastąpienie zawodnika Dinama Zagrzeb było obowiązkiem, a do klubu i to pod koniec letniego okienka, dołączył tylko Dimitrios Goutas, który już jest na wylocie z Poznania. 

2. Ivan Djurdjević jako tarcza ochronna

Nenada Bjelicę zastąpił Ivan Djurdjević, który mimo kapitalnego startu, dość szybko pożegnał się z pracą swoich marzeń. Niewątpliwie jego warsztat, jak i całego sztabu pozostawiał sporo do życzenia, ale czego spodziewał się Piotr Rutkowski? W krytycznym momencie dla klubu posadę szkoleniowca zaoferował osobie, która miała znikome doświadczenie w pracy z seniorami, ale gwarantowała spokój na trybunach. Było to fantastyczne zagranie PR-owe, które jednak bardzo szybko obróciło się przeciwko wiceprezesowi. Słowa "ja się nie poddam" oraz "przygotowywaliśmy Ivana do tej roli przez lata" stały się viralem i memem. Zarząd wyrządził ogromną krzywdę Djurdjeviciowi chowając się za jego plecami, aby tylko zrzucić odpowiedzialność i nadzieję na jego barki, a zwolnienie Serba było jak założenie czystych ubrać na spocone ciało. 

3. Całkowite odcięcie się od mediów i kibiców

Syndrom oblężonej twierdzy nigdy nie jest dobrym rozwiązaniem. Zarząd po sławetnej konferencji posezonowej postanowił zupełnie odciąć się od wywiadów i jakichkolwiek wystąpień publicznych. Uważam to za duży błąd. Zamiast wyjść z otwartą przyłbicą, kolokwialnie mówiąc dostać po głowie i po prostu szczerze przeprosić kibiców, najpierw woleli zrzucić winy na Nenada Bjelicę, a potem zaszyć się w swoich gabinetach. Takim postępowaniem tylko potwierdzili swoją bezradność i zaognili konflikt z kibicami. Nomen omen, czy to przypadkiem nie sam Piotr Rutkowski sugerował, że cisza medialna nigdy nie jest dobrym rozwiązaniem?

4. Długotrwała strategia?

W zasadzie co pół roku zmienia się koncepcja budowy drużyny. Najpierw do klubu ściągani mieli być dwudziestokilkuletni obcokrajowcy, którzy mają ambicję odniesienia sukcesu, a następnie odejścia do silniejszej ligi. Gdy ten plan nie wypalił, a struktura szatni została naruszona zbyt dużą liczbą obcokrajowców, klub postanowił ściągnąć doświadczonych Polaków, tj. Janicki, Tomasik czy Cywka, czyli zawodników oddanych za bezcen z klubów gorszych i mniejszymi aspiracjami od Lecha. Naprawdę tak ma wyglądać budowa drużyny? Na kim mają być stawiane fundamenty? Jeszcze w 2016 roku Piotr Rutkowski mówił tak: "Różnica między piłkarzem jak Tamás Kádár czy Abdul Aziz Tetteh - którzy kosztują po 300-400 tys. euro - a tymi za milion, jest bardzo mała. Dlatego tym milionem wolimy gospodarować mądrze."* Ostatnio gospodarowali tak mądrze, że woleli wydać milion na trzech przeciętnych niż jednego dobrego. Moim zdaniem to pion sportowy jest ważniejszy nawet od trenera. Dyrektor sportowy powinien myśleć długofalowo i dobierać trenera oraz piłkarzy do strategii klubu. Dużym zarzutem do Bjelicy był brak młodzieży w składzie, mimo iż za jego kadencji z Lecha odeszli m.in. Kędziora, Bednarek czy Kownacki. Nie prześwietlili, że wcześniej też niezbyt chętnie to robił? Być może profil Chorwata jako trenera po prostu nie był odpowiedni dla Lecha. Natomiast Djurdjević miał naprawić jego błędy również w tym elemencie, a zrobił równie mało, a nawet mniej. Za jego kadencji regularnie grał tylko Jóźwiak, a do zespołu wolał sprowadzić starszych graczy z rezerw.  Niestety tytuły wygrywa się obcokrajowcami i doświadczeniem, a młodzież może być tylko dodatkiem. Mam wrażenie, że zachwiana została równowaga w tym aspekcie, a zapowiadanie rewolucji kadrowej co kilka miesięcy staje się coraz mniej zabawne. 

5. Brak konkurencji w drużynie

Brak strategii i nieumiejętne działania na rynku transferowym zaowocowały tym, że Lech ma po prostu przeciętną kadrę. Patrząc prawdzie w oczy, jedyna konkurencja panuje na pozycji bramkarza. I to między 31 latkami, których forma już od jakiegoś czasu pikuje ostro w dół. Ten argument idealnie obrazuje przykład prawych obrońców. Robert Gumny wypadł z gry prawie na całą rundę jesienną, a nie miał żadnego zmiennika! Ivan Djurdjević chciał dać szansę zawodnikom z rezerw, takim jak Wasielewski, Orłowski czy De Marco. Nikt nie odmówi im chęci i zaangażowana, ale Serb dość szybko się na tym przejechał. Jednak to, jak już wcześniej wspomniałem, od dyrektora zależy najwięcej. W drużynie Lecha jest zbyt duża dysproporcja między kluczowymi zawodnikami z wysokimi umiejętnościami, których można policzyć na palcach jednej ręki, a graczami po prostu przeciętnymi, których już dawno nie powinno być w klubie. Kolejorz ma dość szeroką kadrę, ale liczba nie poszła wraz z jakością. Wystarczy przywołać przykład stoperów lub środkowych pomocników, których jest całkiem sporo, ale jeśli bliżej im się przyjrzeć to mam duże obawy czy znaleźliby miejsce w podstawowym składzie drużyn z górnej ósemki (z wyjątkiem Tiby i Rogne). Jest to dość przerażający fakt, jeśli zarząd naprawdę myślał, że ta kadra może spełnić mistrzowskie aspiracje. Niestety poznaniakom wciąż brakuje liderów w zespole, co pokazał fakt, iż kapitanem drużyny po zaledwie kilku miesiącach został Pedro Tiba. Bardzo to było symboliczne. 

6. Zerowa odpowiedzialność

Nie chcę powiedzieć, że w Lechu panuje przyzwolenie na porażki, ale jak inaczej wytłumaczyć fakt, że w drużynie dalej grają zawodnicy, którzy uczestniczyli w największych kompromitacjach ostatnich lat? Czy wobec któregokolwiek piłkarza zostały wyciągnięte konsekwencje za przegrany finał poprzedniego sezonu? Czy ktoś został w jakikolwiek sposób ukarany? Nie i niestety nie jest to jednorazowy przypadek. Dawanie wiecznych drugich szans dla zawodników, którzy niejednokrotnie zawiedli i pewnego poziomu nie przeskoczą jest sporą zmorą Kolejorza. Każdy kolejny trener, który zostaje zatrudniony najpierw chce im się bliżej przyjrzeć. Może wynika to z braku zaufania do scoutingu albo być może taki jest przykaz z góry? Można wiele zarzucić Ricardo Sa Pinto, ale on nie bał się odsunąć Mączyńskiego, Pazdana czy Radovicia i nikt łaskawie nie czekał, czy i kiedy wrócą do formy.  

7. Brak świeżego spojrzenia

W Lechu brakuje odrobiny szaleństwa. Ciągłe wyliczenia, przewidywania czy plany idą w łeb, gdy przychodzą decydujące momenty, co pokazał poprzedni sezon. To wtedy wychodzi determinacja i skutki czynów, które poczyniłeś, aby być najlepszym. Myślę, że gdyby Legia doznała takiego blamażu jak Lech w poprzednim sezonie, to głowy poleciałyby nie tylko wśród piłkarzy, ale i samej góry. W Poznaniu dyrektorem sportowym został Tomasz Rząsa, który i tak cały czas był pracownikiem akademii. Każdy jednak doskonale wie, że to nie on jest osobą decyzyjną. Uważam, że "u góry" brakuje kogoś z zewnątrz, kto wszedłby w struktury i chłodnych, świeżym okiem spojrzał na pewne aspekty, głównie sportowe. Kompletnie nie rozumiem idei komitetu transferowego, który jest dla mnie zrzucaniem odpowiedzialności na większą liczbę osób, a na końcu pracę traci i tak szef scoutingu.

W Lechu zawalono bardzo dużo. Frekwencja leci na łeb na szyję i fakt, że jesienią tylko dwa razy na trybunach zasiadło ponad 10 tysięcy kibiców jest smutnym odzwierciedleniem sytuacji, która panuje w klubie i wokół niego. Zaufanie stracić jest łatwo, ale odzyskać je, to bardzo trudne zadanie. Czy wykonalne dla duetu Klimczak-Rutkowski? Zmienić się musi wiele, z mentalnością na czele.

Filip Modrzejewski

*Źródło

https://polskatimes.pl/rutkowski-co-z-tego-ze-legia-odskoczyla-finansowo-skoro-koszty-ma-wieksze-niz-przychody/ar/9826920

W piątkowy wieczór Lech Poznań nieudanie zainaugurował rundę wiosenną. Kolejorz przegrał u siebie z Zagłębiem Lubin 1:2, ale nie sama strata punktów boli, co różnica piłkarska między zespołami. Miedziowi górowali nad podopiecznymi Nawałki w każdym aspekcie gry. Kultura gry, organizacja taktyczna, odpowiedzialność i zespołowość. To wszystko miało być domeną Lecha Nawałki, a tymczasem dostali oni bolesną lekcję od drużyny, która do tej pory prezentowała się dość przeciętnie.

Już sam skład Lecha niepokoił. Kontuzjowanego Roberta Gumnego zastąpił Rafał Janicki, a nie Marcin Wasielewski, który był naturalnym zastępcą. Na lewej stronie defensywy, przy problemach Kostewycza i chorobie Tomasika, zagrał Vernon De Marco. Adam Nawałka na konferencji pomeczowej przyznał, że założeniem taktycznym była gra wysokim pressingiem. Myślę, że z tego powodu partnerem Pedro Tiby w środku był Maciej Gajos, który mógł wydawać się agresywniejszym i szybszym piłkarzem niż Trałka. Ale jak można zakładać grę pressingiem mając tak wolnych zawodników na bokach obrony (w dodatku na nietypowych dla siebie pozycjach), którzy w dodatku nie mieli żadnej asekuracji?

Siłą Lecha za każdego ostatniego trenera były bardzo dobre boczne sektory boiska. Gumny z Kostewyczem często byli kluczowymi elementami w wychodzeniu spod pressingu i ataku pozycyjnym. To oni często, czy to w współpracy ze skrzydłowym, czy jednym podaniem otwierali przestrzeń. Nie można oczekiwać od Janickiego, że będzie napędzał ataki spod linii. Zwłaszcza, że problemy z wyprowadzeniem piłki miał nawet jako środkowy defensor. Poniżej przykład karygodnego podania byłego zawodnika Lechii, który zaprasza do kontry Balicia, który wyprzedza Makuszewskiego.

Oczywiście późniejszej sytuacji, czyli poprzeczki Pawłowskiego, można było uniknąć jeszcze co najmniej trzy razy. Jednak powinien to zrobić Janicki (zaznaczony na czerwono), który fatalnie ustawił się do asekuracji. Wystarczyło, żeby przesunął się metr w kierunku własnej bramki i spokojnie zblokowałby dośrodkowanie. W takiej pozycji nie zabezpiecza on żadnej strefy. W obecnym obrazku również Maciej Gajos powinien przemieścić się bliżej bramki, bo przestrzeń od 13 metra kontrolował Tiba. 

Ustawienie Lecha, a zwłaszcza Gajosa, Zagłębie wykorzystało przy bramce wyrównującej. Praktycznie jednym podanie Jagiełło minął czterech zawodników Lecha. Gajos zamiast starać się chociaż zabezpieczyć środek i nawet faulem zatrzymać Starzyńskiego biegł podwajać Slisza, który był pod kontrolą De Marco.

Ten błąd oczywiście przyczynił się do groźnej sytuacji, ale jeszcze gorzej w tej akcji wypadła defensywa. W polu karnym Lech miał przewagę 5-3 (Jagiełło jest tak naprawdę poza akcją), a mimo to stracił gola. Kamyczek do ogródka można wrzucić całej czwórce, która jest w sercu akcji, ale kluczowy pojedynek przegrał Vujadinović, którego nie zaasekurował Rogne. Janicki i Gajos zupełnie nie kontrolują Starzyńskiego, który najpierw przyspieszył akcję, a następnie sam ją wykończył.

Można by było wyciągnąć jeszcze wiele takich błędów w ustawieniu lub indywidualnych (np. zachowanie Vujadinovicia, którego parę razy Pawłowski ograł "na raz"). Lech nie potrafił sobie poradzić z agresywną i dobrze zorganizowaną linią środkową Miedziowych. Zamykali oni wolne przestrzenie i tak naprawdę, Kolejorz ani razu nie przedarł się środkową strefą. W dodatku podopieczni Nawałki zbierali znikomą liczbę drugich piłek, a przy tak niskiej linii pomocy był to kluczowy element, który sprawił, że podopieczni Holendra kontrolowali mecz. Trzeba otwarcie przyznać, że wynik końcowy trochę zakłamuje rzeczywistość, bo tylko dzięki Buriciowi Lech nie stracił trzech lub czterech bramek. Zagłębie urządziło sobie plac zabaw na polu budowy lokomotywy Nawałki.

Filip Modrzejewski

Jaskółki wracają do kraju, pędy kwiatów wznoszą się ku górze, a słońce wstaje wcześniej od was. Tak! Lada dzień zacznie się wiosna. Może nie ta kalendarzowa ani astronomiczna, ale na pewno piłkarska. Na nudę w przerwie zimowej nie mogliśmy narzekać. Na tapet wysuwała się przede wszystkim sprawa Wisły Kraków, której żywot został przedłużony co najmniej do końca sezonu. To najważniejsza informacja dla wizerunku Ekstraklasy i polskiej piłki.

W Lechu zimą było nad wyraz spokojnie. W przeciwieństwie do poznańskiego Twittera. Czasami odnosiłem wrażenie, że kibicom nie zgadza się po prostu liczba transferów, nie zważając na ich jakość. I tak, też mam olbrzymie obawy do linii defensywnej Kolejorza, ale mając w pamięci transfery sprzed roku albo ostatnie ruchy pod presją kibiców (m.in. Goutas), rozumiem argumenty drugiej strony. Tym bardziej, że Lech, jak na swoje standardy, wydał już sporo pieniędzy latem i w ostatnim czasie nie sprzedał żadnego wartościowego zawodnika. Cieszę się zatem, że Nawałka wraz z zespołem mógł ze spokojem przygotować się do wiosny. Chociaż patrząc po relacji ze zgrupowania w Turcji, współpracownicy byłego selekcjonera nie mogli spać spokojnie, bo jakże ktoś mógł dopuścić do takiej pogody. Mam jednak nadzieję, że aura nie pokrzyżowała w jakikolwiek sposób planu treningowego. Od Lecha nie oczekuję fajerwerków, a jedynie stabilizacji i organizacji na boisku. O puchary jestem spokojny, a o mistrzostwie nikt głośno nie mówi albo nie chce mówić, chociaż wiemy, że już nie takie cuda działy się w Ekstraklasie. Kolejorzowi i Nawałce powinna przyświecać maksyma „tisze jedziesz, dalsze budiesz”, gdyż szkoleniowiec wygrał kolejne pół roku sumiennej pracy organicznej, ale od lata już nie będzie taryfy ulgowej. Może byłemu selekcjonerowi uda się to, co nie powiodło się poprzednikom. Stworzy przy Bułgarskiej drużynę, w której każdy element zrozumie swoją rolę na boisku i w szatni. Niewątpliwie jest on właściwym człowiekiem na to miejsce i posiada należyte kompetencje. Jest trenerem, któremu detaliczna praca nad taktyką i analizą nie pozwala spać po nocach oraz posiada odpowiednie umiejętności interpersonalne, które są niezbędne w tej dość specyficznej szatni.

W zupełnie innej sytuacji jest Ireneusz Mamrot. Zdaniem wielu dziennikarzy i ekspertów, białostoczanie są królami zimowego okienka transferowego. Ja odnoszę zupełnie inne wrażenie. Jaga jest największą niewiadomą wiosny, bo jak inaczej nazwać drużynę, która wymieniła połowę podstawowego składu? Owszem Arsenić i Imaz to, przynajmniej na papierze, spore wzmocnienia, ale każdy transfer ma dużą dozę niepewności. Zwłaszcza w przypadku trzeciego z nich, czyli Martina Kostala, którego dobre mecze można policzyć na palcach jednej ręki. Wiadomo, że posiada wysokie umiejętności, ale czy będzie potrafił je sprzedać? Tak naprawdę najważniejszy „transfer” Jagi to brak transferu Ivana Runje. Ile znaczy on dla wicemistrza Polski było widać podczas kontuzji Chorwata. Kolejną kwestią jest brak skutecznego napastnika. Z Białegostoku zimą odeszła cała trójka z Karolem Świderskim na czele, który po najlepszej rundzie w karierze od razu wyjechał zagranicę. Akurat w jego przypadku transfer i kierunek rozumiem, bo PAOK to silna drużyna z dobrymi perspektywami do gry w Europie. Trochę inaczej kształtuje się moja opinia co do ruchu Przemysława Frankowskiego. Zawodnik, który puka do podstawowego składu reprezentacji Polski wyjeżdża na drugi koniec świata wypisując się tym samym z kadry narodowej. O Legii nie będę się wypowiadał, bo zostanie zarzucony mi brak obiektywizmu i będziecie mieli rację.

Słowem chciałem również wspomnieć o innych zimowych transferów z Ekstraklasy. Zwłaszcza tych do Serie A. To naprawdę imponujące jaką marką cieszą się młodzi Polacy na Półwyspie Apenińskim. Zwłaszcza zaskoczył mnie transfer Filipa Jagiełły do Genui. Owszem jest to piłkarz z potencjałem, lecz trzeba powiedzieć otwarcie, że nie przewyższał on reszty ligi, tak jak np. Szymon Żurkowski czy inni wcześniejsi emigranci. To okienko kolejny raz pokazuje, że nie ma innej drogi dla polskich klubów niż stawianie na młodzież i być może ten kontrowersyjny przepis, którego sam nie byłem zwolennikiem, nieco zmotywuje niektórych prezesów.

Filip Modrzejewski