Filip Modrzejewski - blog

Pierwotnie miałem zająć się analizą meczu pomiędzy Koroną i Lechem, ale sam jego przebieg, a przede wszystkim okoliczności pomeczowe skłoniły mnie do napisania tego tekstu. Lech Poznań kompromituje się na wszystkich szczeblach od wielu lat, a wniosków czy radykalnych zmian na razie nie ujrzeliśmy. Zwolnienie Nawałki w tym momencie to tylko przyspieszenie wyroku, bo nie oszukujmy się, latem i tak by się z nim pożegnano.

Czarę goryczy przelał mecz Kolejorza w Kielcach. Nie ma co się dziwić, gdyż podopieczni Nawałki zaprezentowali się beznadziejnie nie oddając celnego strzału na bramkę. Liczyłem, że przy obecnej sytuacji w tabeli i potencjalnej letniej rewolucji kadrowej, selekcjoner postawi na młode twarze, które mają stanowić o jego sile w przyszłości. Jednak ponownie zobaczyliśmy m.in. Raduta, Trałkę, czy Makuszewskiego. Nie ma co się oszukiwać, że Lech tak naprawdę nie walczy już o nic, bo dla kibiców nie ma znaczenia, czy ich drużyna zajmie siódme czy dziesiąte miejsce. Ktoś może powiedzieć, że w zasięgu Kolejorza są jeszcze europejskie puchary, ale szczerze mówiąc, czy są one w ogóle jemu potrzebne? Na ten moment nie ma nic, aby powalczyć o fazę grupową, a dodatkowe, na przykład, cztery mecze mogłyby tylko utrudnić pracę nowemu trenerowi z nowym zespołem. Wśród lechitów panuje teraz najgorsze uczucie dla fana i klubu, czyli obojętność i wstyd. Nie czuje się już złości ani smutku, jest tylko pustka, pewne przyzwyczajenie do porażek, które nie generują żadnych emocji. Kibice Lecha zamiast dumy czują wstyd, gdy myślą o swoim ukochanym klubie, dla którego poświęcają całe życie. Taki stan ducha bardzo ciężko wyleczyć.

Nie ukrywam, że sam byłem wielkim zwolennikiem projektu "Nawałka w Lechu". Liczyłem, że swoją charyzmą i autorytetem uporządkuje Kolejorza w szatni i na boisku. Czas jednak wszystko szybko zweryfikował. Po ledwie kilku miesiącach, wszyscy już mieli dość byłego selekcjonera, którego mit szybko upadł. Mnóstwo odpraw taktycznych, treningi w zasadzie bez udziału piłek - to wszystko zabiło jakąkolwiek chęć i radość z gry zawodników. Zwłaszcza tych, którzy mają stanowić o sile Lecha jak Gytkjaer czy Tiba, który po prostu dusili się za rządów 61-latka. Lech zgubił swoją poznańskość. W jego złotych latach, czy nawet ostatnich sukcesów jak Mistrzostwo Polski w 2015 roku, szkielet drużyny stanowili wychowankowie, którzy swoją ambicją i przywiązaniem do barw potrafili zarazić tym szatnie. Może to naiwne, ale bardzo mi tego brakuje. Poczucia świadomości, tożsamości i przynależności do miasta i klubu. Nie ma co ukrywać, że kadencja Nawałki była tylko punktem kulminacyjnym ostatnich lat rządów duetu Rutkowski-Klimczak. To oni swoimi działaniami doprowadzili do takiego stanu, że nawet były selekcjoner nie był wstanie wyleczyć tego organizmu. Nie mógł wyleczyć, bo jest on chory nieuleczalnie i do końca jego egzystencji brakuje niewiele. Gdy człowiek podupada na zdrowiu i nie leczy kolejnych po sobie chorób, które mu się przytrafiają, to nie może liczyć, że znajdzie odpowiedni lek, który je wszystkie wyleczy. Problemy nawarstwiały się przez lata i brakowało wtedy stanowczych reakcji i decyzji. Lokomotywa ledwo buchała czekając na wyrok. Szambo wybiło, a twarzą wszystkiego będzie Nawałka, a nie duet Rutkowski-Klimczak.

Może to kogoś zaskoczy, ale uważam, że tylko takie zakończenie jego historii mogło pomóc Lechowi. Proszę wyobrazić sobie sytuacje, że poznaniacy wygrywają kilka meczów i kończą sezon na pucharowym miejscu. Wszyscy w klubie są w miarę zadowoleni, bo Adam Nawałka podciągnął zespół z dna i pokazał, że z tych piłkarzy faktycznie może skleić niezły zespół. Byłaby to najgorsza perspektywa, która odroczyłaby tylko ostateczny wyrok. Tak mit upadł bardzo szybko i miejmy nadzieję, że wymusi to nareszcie odpowiednie działania. Nic innego już nie pozostało albo piłkarze będą grali na garstki publiczności machającej białymi chusteczkami.

Filip Modrzejewski

Jak zagrała Reprezentacja Polski, dobrze? Moim zdaniem to nie ma tak, że dobrze albo że nie dobrze. Gdybym miał powiedzieć, co cenię w życiu najbardziej, powiedziałbym, że trzy punkty. Trzy punkty, które możemy sobie dopisać po meczu w Wiedniu. Nie ma co się oszukać, że nie był to porywający mecz w wykonaniu Biało-czerwonych, ale spełnili oni swoją misję. Ta drużyna cały czas się kształtuje, a Jerzy Brzęczek wciąż poszukuje złotego środka. Taki mecz może dać im dużego kopa do przodu, a po meczu z Łotwą możemy być w bardzo komfortowej sytuacji.

Rozpoczęliśmy jednak z dużymi problemami. Austriacy może nie naciskali nas pressingiem, ale stali dość wysoko. Nasze problemy z transportem pozytywnym wynikały z doskoku podopiecznych Foda do Krychowiaka i Klicha, gdy ci byli przodem do własnej bramki. Uniemożliwiało to płynne rozegranie od obrony. Dlatego zaczęliśmy szukać okazji do przejęć piłki wyżej, aby skrócić odległość do bramki Lindnera. Wykorzystali to Austriacy w swojej najlepszej sytuacji w pierwszej połowie. Grzegorza Krychowiaka, który próbował szybko doskoczyć i wyłuskać piłkę, łatwo kierunkowym przyjęciem ograł Florian Grillitsch, który otworzył sobie tym zwodem przestrzeń do gry.

Zawodnik Hoffenheim szybko rozrzucił piłkę do Davida Alaby, od którego daleko był Kamil Grosicki, który nie zdążył skorygować swojego ustawienia. Szybkie zagranie do dobrze zastawiającego się Arnautovicia i bardzo groźny strzał Sabitzera. Do był w zasadzie jeden z nielicznych strzałów Austriaków z naszego pola karnego, ale pozwoliliśmy gospodarzom zagrać ich wyuczoną i schematyczną akcje, którą w poprzednich meczach grali wielokrotnie.

My swoje momenty mieliśmy głównie za sprawą Piotrka Zieliński, który jako jedyny potrafił zwieść swojego rywala wzorem Grillitscha. W przytoczonej sytuacji dostał dobrą piłkę miedzy liniami od Mateusza Klicha i uwolnił się od Dragovicia, który był ewidentnie spóźniony w doskoku i próbował tylko ratować się faulem. Gracz Bayeru swoją kiepską formę potwierdzał już od samego początku, gdyż kompletnie nie radził sobie z siłą fizyczną Lewandowskiego, który w większości sytuacji przestawiał go jak juniora. Aż szkoda, że nie wykorzystywaliśmy tego częściej. 

Aż szkoda, że nawet nie zakończyliśmy tej akcji choćby strzałem. Uważam, że po podaniu Zielińskiego do Milika, znacznie więcej mógł zrobić Lewandowski. Kamil Grosicki bardzo dobrze zbiegł ze skrzydła zabierając ze sobą obrońcę. Nie można było dograć mu piłki, ale swoim ruchem zrobił przestrzeń do podania. Zabrakło tylko ruchu Roberta na prostopadłą piłkę i Milik był zmuszony zagrać na skrzydło do Kędziory. którego kiepskie dośrodkowanie zostało wybite. Na pewno z tej akcji można było wycisnąć więcej. Lewy mógł spróbować wyprzedzić Alabę tym bardziej, że miał przewagę sytuacyjną. Trzeba jednak docenić Zielińskiego i trochę zganić Klicha, gdyż takie otwarcie gry można policzyć na palcach jednej ręki. I to u stolarza.

Niestety przez kiepską dyspozycję Milika mieliśmy problemy, żeby utrzymać piłkę w środkowej strefie. Tylko w przeciągu 45 minut Arek zanotował dwie dość poważne straty w środku pola, które na szczęście nie skończyły się zagrożeniem pod naszą bramką. Wczorajszy występ przypominał trochę jego dyspozycje w meczu z Senegalem. Nie może dziwić jego zmiana w przerwie, gdyż był on niestety ewidentnie najsłabszym elementem naszej drużyny, a przy ustawieniu na dwóch napastników, ten doparowy/cofnięty odgrywa kluczową rolę przy transporcie piłki do przednich formacji, co pokazał Robert Lewandowski, gdy na boisko wszedł Krzysztof Piątek. Tego nie było w wykonaniu napastnika Napoli, więc próbowaliśmy tej sztuki przez ustawionego bliżej lewej strony Piotra Zielińskiego. Nie wiadomo na ile na dyspozycje Milika wpłynęła choroba i gorączka, ale jeśli rzeczywiście jeszcze w dniu meczu miał wysoką temperaturę, nie wiem czy w ogóle powinien wychodzić na boisko. Po zmianie stron i ustawienia wyglądało już to lepiej, bo przede wszystkim odległość między formacjami uległa zmniejszeniu.

Przez długie minuty pierwszej połowy mieliśmy problemy z elastycznością ustawienia Austriaków. Często przechodzili oni na trzech stoperów z Alabą i Lainerem jako wahadłowi. Generowało to zagrożenie zwłaszcza z naszej prawej strony, gdzie problemy miał Kędziora. Często zostawał on sam przeciwko zawodnikowi Bayernu, przez którego przeprowadzany był prawie każdy atak gospodarzy. Dodatkowo znacznie bliżej lewej strony operował Sabitzer, a przy niskim wsparciu w defensywie ze strony Grosickiego, doprowadziło to do licznych dośrodkowań w pole karne, z którymi wzorowo radzili sobie nasi stoperzy. 

Mam wrażenie, że ze zbyt dużym respektem podeszliśmy do Austriaków. Owszem, na papierze był to najtrudniejszy mecz tych eliminacji, bo z najgroźniejszym rywalem i to na wyjeździe, ale pierwszą połowę głównie wyczekiwaliśmy oprócz paru zrywów Zielińskiego i Grosickiego, u którego bardzo szwankowało zagranie w pole karne. Gospodarze nie zaproponowali zbyt wiele piłkarsko, a przy każdym, nawet delikatnym pressingu przednich formacji, gubili w rozegraniu, ograniczając się do długich piłek na Arnautovicia. Aż szkoda, że tak rzadko decydowaliśmy się, żeby wyjść trochę wyżej i skrócić pole gry. Z tym elementem mieliśmy spore problemy po odbiorze i próbie kontrataku. Kilka razy nadzialiśmy się na zagrożenie pozorne niebezpieczeństwo. Zabrakło czasami najzwyczajniej ryzyka i dobrej decyzji, bo Austriacy byli już do ugryzienia w pierwszej połowie. Chociażby poniższy przykład Bereszyńskiego, który ma dwie możliwości zagrania piłki, która napędzi akcje. Najoptymalniejsza jest linia do Lewandowskiego, która stworzyłaby sytuacje 4 vs 4. Myślę, że takie rozwiązania mogły wynikać z potrzeby utrzymania się przy piłce, gdyż Austriacy znacznie częściej i dłużej nią operowali. Polacy chcieli przenieść więcej akcentów gry na połowę przeciwnika. 

Nie ma co ukrywać, że Kamil Grosicki był jedną z najjaśniejszych postaci w naszej drużynie i w swoim stylu szarpał po skrzydle. Plus całkiem nieźle wykonywał rzuty rożne, a po jednym z nich padła bramka. Ale musimy wymagać od niego lepszych decyzji w samym polu karnym, bowiem tylko dwa z dwunastu jego podań w szesnastce znalazło adresata. Najdobitniej pokazuje to sytuacja w pierwszej połowie, gdy mieliśmy problemy z rozegraniem piłki od obrony. To była jedna z niewielu takich akcji i gdyby Grosik wybrał Zielińskiego zamiast grać górą na długi słupek, mielibyśmy stuprocentową okazję. Czasem taka jedna odpowiednia decyzja może być kluczowa dla losów meczu, tym bardziej tak wyrównanego.

Nie ma co ukrywać, że nie był to najlepszy mecz w naszym wykonaniu, ale zwycięzców się nie sądzi i jak wspomniałem w wstępie ta drużyna dopiero poznaje pomysł Brzęczka i był to tak naprawdę pierwszy mecz w optymalnym zestawieniu, gdy kręgosłup drużyny jest w optymalnej formie. Cieszmy się z tych trzech punktów, bo mimo że Austriacy rozegrali słaby mecz, to mimo to trzeba było wykorzystać ich słabość i strzelić im gola. Pewnie najsprawiedliwszym wynikiem byłby remis, tym bardziej mając w pamięci stuprocentową szansę Janko pod koniec spotkania. Cieszy, że była to tak naprawdę jedyna klarowna sytuacja gospodarzy, a para Bednarek-Glik wyglądał naprawdę przyzwoicie w aspekcie defensywnym. Można trochę przyczepić się do elementu wyprowadzenia piłki, ale trzeba zaznaczyć fakt, że środkowi pomocnicy oraz gracze przednich formacji nie współgrali. Chciałbym również zaznaczyć dobre zmiany selekcjonera Brzęczka. Wprowadzenie Frankowskiego w miejsce Milika i zmiana ustawienia pomogła w zabezpieczeniu zwłaszcza prawej strony. Austriacy nie mieli już takiej przewagi w rozegraniu piłki i po wejściu Piątka i jego golu, mieliśmy wiele okazji, żeby zamknąć ten mecz. Pod koniec warto jeszcze wspomnieć o Robercie Lewandowskim, który był najlepszym zawodnikiem naszej drużyny. Walczył, cofał się i rozbijał obu stoperów do tego stopnia, że pod koniec meczu bali się bezpośredniej walki. Pokazał również, że jest w stanie poświęcić się dla drużyny i był jej prawdziwym kapitanem. Jerzy Brzęczek dostał nowe życie. Po kiepskich występach w Lidze Narodów, to zwycięstwo da mu trochę kredytu zaufania od narodu. Mimo dość przeciętnej gry, wracamy z Wiednia z trzema punktami. I to jest najważniejsza wiadomość. 

Filip Modrzejewski

W czwartkowy wieczór na Ernst-Happel Stadion Polska zainauguruje zmagania w eliminacjach Mistrzostw Europy. Pierwszym rywalem będzie Austria i nie ma co ukrywać, te dwie drużyny są murowanymi kandydatami do awansu na przyszłoroczne Euro. Owszem, grupa może i jest trochę zdradliwa oraz nieprzewidywalna, a trudne będą zwłaszcza wyjazdy, ale nie wyobrażam sobie, żebyśmy nie uzyskali awansu. Zwłaszcza przy naszym piłkarskim potencjale. Za bardzo korzystny uważam fakt, że zaczynamy de facto od najtrudniejszego meczu. O wiele gorzej byłoby jechać do najgroźniejszego rywala z nożem na gardle lub po kilku wcześniejszych stratach punktów. A tak, nawet w przypadku porażki, świat się nie zawali, bo przed nami dalej będą dziewięć meczów, a można sobie tylko wyobrazić. jaką przewagę może nam dać ewentualne zwycięstwo.

W tym tekście chciałbym się jednak bardziej skupić nad możliwym zestawieniem naszej drużyny. Od kilku tygodni Jerzy Brzęczek jest pod coraz bardziej narastającą presją, jak zestawić głównie linie ofensywną. Środowisko piłkarskie jest dość spolaryzowane, po latach "nudy" i goli Roberta Lewandowskiego, dostała nowego bohatera w skali europejskiej i gromalnie domaga się go w ataku obok napastnika Bayern, wiadomo o kim mowa. Druga strona stara się bardziej rozłożyć nasze atuty. Na wszystko trzeba patrzeć jednak holistycznie, tylko i wyłącznie pod kątem dobra zespołu. Ja zacznę "ab ovo", czyli jak mawiano w starożytnym Rzymie "od początku" , a najlepsze zostawię na koniec. 

BRAMKARZ

Od lat na pozycji bramkarze mamy co najwyżej problem bogactwa. Ja jednak bez wahania na piedestale stawiam Wojtka Szczęsnego, który dla mnie jest po prostu lepszym bramkarzem, niż Łukasz Fabiański. W Lidze Narodów obaj grali po dwa razy. Tym sposobem Jerzy Brzęczek "kupił" sobie trochę czasu. To było mądre posunięcie, lecz teraz selekcjoner będzie musiał podjąć ostateczną decyzję. Ostateczną, gdyż nie wyobrażam sobie, żeby nie było jasno określonej "jedynki" na eliminacje. Ja stawiam na Szczęsnego, ale nie oszukujmy się, nie tutaj są nasze mankamenty.

OBRONA

Pojawiają się one w tej formacji. Zwłaszcza z jej nieszczęsną lewą flanką. Wśród powołanych jedynym nominalnym zawodnikiem na tej pozycji jest Arkadiusz Reca, lecz wystawienie gracza, który nie zalicza nawet epizodycznych występów w klubie, byłoby założeniem pętli na swojej szyi. W dwóch poprzednich meczach kadry, próbowany był Bartosz Bereszyński i podejrzewam, że przy tej opcji pozostanie selekcjoner. Co prawda w odwodzie jest jeszcze Artur Jędrzejczyk, ale wyżej stawiam Beresia, który poprzez regularną i solidną grę w Sampdorii staje się pewniakiem do kadry. Takim samym, a nawet większym pewniakiem jest duet Glik-Bednarek. Można wiele zarzucić obecnemu selekcjonerowi, ale trzeba też podkreślić, że od samego początku postawił na byłego stopera Lecha Poznań i czas go skutecznie zweryfikował. Bedi wskoczył do składu Southampton i na ten moment nie wygląda, żeby miał je szybko oddał. W parze z Glikiem mogą stworzyć ciekawą mieszankę, gdyż rutyna z młodością zawsze dobrze współgra. Największą zagwozdkę mam, o dziwo, z prawą stroną defensywy. Muszę przyznać, że do ostatnich dni byłem przekonany co do gry Tomasza Kędziory. Ten jednak troszkę zaniepokoił mnie swoją dyspozycją w dwumeczu z Chelsea i mimo klasy rywala, osiem stracony goli w dwumeczu brzmi dość brutalnie. W kilka z nich zamieszany był niestety Kędziora. Alternatywą jest inny wychowanek Lecha Robert Gumny, który niewątpliwie w niedalekiej przyszłości będzie filarem kadry. Najbliższe zgrupowanie będzie jego pierwszym w seniorskiej kadrze i głównie ten fakt sprawia, że mam wątpliwości. Kendi i Guma mają też trochę inne walory. Zawodnik Dynama ma tę "fizykę" i "centymetry". Twardy charakter i nieustępliwość to są cechy, które charakteryzują obu. Kędziora do swoich atutów może również zaliczyć dobrą grę przy stałych fragmentach - w defensywie i ofensywie. Gumny za to posiada więcej walorów czysto piłkarskich. Jest to zawodnik stworzony od gry kombinacyjnej, który bardzo dobrze czuje się z piłką przy nodze i potrafi dobrym podaniem uruchomić skrzydłowego, z którym często chętnie współpracuje. Ma on też odpowiedni "mental" i na pewno nie pęknie, gdy wyjdzie zostanie rzucony na głęboką wodę. Ja stawiam na 20-latka. Gumny, Bednarek, Glik, Bereszyński.

POMOC

Zestawienie linii pomocy zacznę od pewniaków (dla mnie). Prawą pomoc powinien obsadzić Kamil Grosicki, który nareszcie odżył w Hull City. Co do 30-latka jest sporo różnych opinii, ale prawda futbolu jest taka, że to bezapelacyjnie nasz najlepszy skrzydłowy i nie możemy sobie pozwolić na posadzenie go na ławce. Zwłaszcza patrząc na alternatywę, a w zasadzie jej brak na tej pozycji. 3 gole i 8 asyst Grosika w 2019 roku mówią same za siebie. W środku pola pewne miejsce ma Grzegorz Krychowiak, którego dyspozycja jest niestety ciągłą niewiadomą. Dlatego obok potrzebuje partnera w stylu właśnie Mateusza Klicha, który zaistniał już w kadrze Brzęczka. Popularny Clichy jest podstawowym graczem Leeds, a poprzez swoje walory zarówno w defensywie, jak i ofensywie może pozwolić uwolnić swój talent Piotrkowi Zielińskiemu. Zielka widzę w roli fałszywego skrzydłowego, czyli odzwierciedlenie roli w Napoli. Stąd tak duża odpowiedzialność Klicha, który miałby odgrywać rolę Fabiana Ruiza, gdyż to zawodnik najbardziej zbliżony do Hiszpana. Potrafi on zagrać kombinacyjnie w ofensywie, ale nie zapomina przy tym o dobrej organizacji z tyłu oraz jest bardzo wybiegany. Myślę, że w połączeniu z Zielińskim i duetem z przodu odciąży też trochę Krychowiaka od rozgrywania piłki. Natomiast pomocnik Napoli ma wszystko co potrzebne do grania na tej pozycji. Bardzo imponuje mi u niego cecha dość rzadko zauważalna, a mianowicie odejście na pierwszych paru metrach. Zielu nie jest sprinterem, ale potrafi ruszyć i urwać się rywalowi, a bliżej bocznej strefy jest o to łatwiej, niż w sercu boiska. W dodatku na pozycji numer 10, na której często grał w kadrze, zmuszony był do gry tyłem do bramki, a wiemy, że nie jest to jego najmocniejsza strona. Ustawiony bardziej z boku, skierowany będzie twarzą do bramki rywala, co ułatwi wygrywanie pojedynków czy też transfer pozytywny w szybkim ataku. Wspomniałem już o tym w poprzednim wpisie analizując mecz Napoli-Juventus. Reasumując moja linia pomocy wygląda następująco: Grosicki, Krychowiak, Klich, Zieliński.

ATAK

I czas na creme de la creme, czyli obsada ataku. W ostatnim czasie pojawiło się już tyle koncepcji, że prochu na nowo nie wymyślę. Od razu zaznaczę, że dla mnie podstawową parą napastników powinni być Lewandowski i Milik. Pozycja kapitana jest niepodważalna i nie powinniśmy tak naprawdę osłabiać dwóch pozycji, bo chyba nikt nie wątpi, że Lewy jest o co najmniej klasę lepszym zawodnikiem od Piątka. Milik natomiast jest opcją, która umożliwia większe możliwości w kreowaniu i tworzeniu gry. Przy eksplozji formy Piątka, kolejne gole Arka pozostają trochę niezauważone, a on rozgrywa chyba najlepszy sezon w karierze, a na pewno w Napoli. Po trudnych okresie, w którym stracił miejsce w składzie u Ancelottiego, potrafił zakasać rękawy i ponownie wskoczyć do składu. Może to trochę kontrowersyjne, ale dla mnie Arek jest większym fenomenem od byłego zawodnika Cracovii czy Genoi. Facet po dwóch fatalnych kontuzjach i koszmarnych Mistrzostwach Świata, po których był jednym z kozłów ofiarnych, zdołał się podnieść przede wszystkim mentalnie. A i w liczbie bramek wiele nie odbiega od Piątka. Niewątpliwie ważnym argumentem jest również fakt, że Lewy i Milik mają już za sobą arcyważne doświadczenie z czasów wspólnej gry za selekcjonera Nawałki. Nie wykluczam, że duet Lewandowski-Piątek również będzie miał swoją przyszłość, ale bardziej w meczach, ze słabszymi rywalami, gdy będziemy potrzebowali snajpera, który ciągle będzie krążył w szesnastce rywala. Na ten moment nie jestem zwolennikiem takiego rozwiązania. A gry całą trójką w ogóle nie biorę pod uwagę.

Filip Modrzejewski

Mimo dużej różnicy punktowej między Napoli a Juventusem z dużą niecierpliwością czekałem na niedzielne starcie między tymi ekipami. Powodów było wiele, bo po pierwsze aspekt czysto piłkarski, czyli pojedynek dwóch czołowych drużyn, z tyłu głowy miałem również wizję rewanżowego meczu Atletico na Allianz Stadium. Jako sympatyk ekipy Cholo Simeone jestem pełen optymizmu przed tym spotkaniem, gdyż Bianconeri pod Wezuwiuszem pokazali się z bardzo przeciętnej strony i mimo zwycięstwa, Massimiliano Allegri ma z pewnością spory ból głowy, zwłaszcza biorąc pod uwagę dyspozycję zawodników w linii środkowej.

Już sam początek spotkania pokazał większą determinację ze strony gospodarzy. Ustawiali się wysoko i często w pewnych momentach doskakiwali do schodzących do gry zawodników drugiej linii Juventusu, by później szybko przechodzić do średniego pressingu od linii środkowej. Pasywność tej formacji gości powodowała częste problemy z wyprowadzeniem futbolówki i konieczność zagrywania długich piłek na duet Mandzukić-Ronaldo. Postawienie przez Allegriego na tercet Pjanić-Can-Matuidi sprawiło, że Juventus praktycznie całkowicie odpuścił swoją lewą stronę, co zdecydowanie ułatwiło grę defensywną ekipie Ancelottiego. 

W fazie defensywnej, obie drużyny dość wyraźnie ustawiały się w formacji 1-4-4-2, lecz to Napoli poprzez apozycyjność Insigne i ruchliwość Zielińskiego potrafiło zdobywać przestrzeń i wyprowadzić szybki atak. Nota bene bardzo cieszy mnie przesunięcie Ziela bliżej lewej strony, gdyż uważam, że może to dać więcej opcji selekcjonerowi Brzęczkowi i uwolnić potencjał Polaka w kadrze i klubie. Poniższa sytuacja jest jedną z wielu z Zielińskim w roli głównej. Zaczęła się od podwojenia Ronaldo w bocznej strefie przez defensorów Napoli i utracie piłki przez Portugalczyka, który nie zaatakował zaraz po stracie, tylko sygnalizował zagranie ręką, co umożliwiło szybkie wyjście z futbolówką.

Hysaj uruchamia Zielińskiego, który nie boi się wejść w pojedynek z Pjaniciem i ogrywa go. I to jest kolejna różnica, która była widoczna gołym okiem między oboma zespołami. Zawodnicy Napoli nie bali się wchodzić w pojedynki w środkowej strefie czego nie można powiedzieć o  graczach Juve. Akurat przywołana akcja nie zakończyła się strzałem, ani żadnych zagrożeniem, ale stanowi jedynie przykład wielu zachowań Zielińskiego i kolegów. Niestety trwało to tylko przez pierwsze dwa kwadranse pierwszej połowie, bo później tragiczny błąd popełnił Malcuit źle zagrywając do Mereta. Golkiper Napoli obejrzał czerwoną kartkę, a Miralem Pjanić dał Juventusowi prowadzenie strzałem z rzutu wolnego. Zaimponowała mi reakcja podopiecznych Ancelottiego, bo można było odnieść wrażenie jakby dalej grali w 11 i nie dali się stłamsić gościom. Z drugiej strony, myślę, że Juventusowi wcale na tym nie zależało, bo mimo to nadziewali się na groźne sytuacje. Jedną z nich miał wcześniej wspomniany Piotr Zieliński, który urwał się duetowi stoperów i trafił w słupek. Warto jednak podkreślić dużą rolę Fabiana Ruiza, który podjął spore ryzyko, które się opłaciło. Mógł zagrać bezpiecznie, do nieustawionego w bocznej strefie Hysaja, lecz potrafił zagrać nieszablonowo, wyłamał się poza schemat i to się opłaciło, mimo że nie padła bramka.

W tym elemencie Napoli przodowało nad Juventusem. Co więcej, goście przez pierwsze 30 minut oddali tylko jeden strzał, który skończył się bramką Pjanicia z rzutu wolnego. Tak naprawdę uczynił to tylko raz Emre Can, który po otrzymaniu piłki od Chielliniego, balansem ciała zwiódł dwóch rywali uwalniając wolną strefę. Przed meczem wydawać by się mogło, że takim zawodnikiem od wygrywania pojedynków, zwłaszcza na boku, będzie Bernardeschi, ale wydawał on się zagubiony i nie mógł znaleźć swojego miejsca na boisku, gdy jego pozycje przy linii bocznej podwajał Cancelo. Pasywność Juventusu w drugiej linii miała również duży wpływ na porażkę w Madrycie, gdy wracać się musiał Paulo Dybala. 

Bernardeschi zaliczył jednak asystę przy drugim golu gości. Krótkie rozegranie rzutu rożnego i fatalne ustawienie graczy Napoli, którzy pozostawili na drugim słupku osamotnionego Hysaja, który nie był wstanie przypilnować trzech rywali na raz. Gola strzelił Can, a piłka po drodze do siatki jeszcze odbiła się od głowy Albańczyka. 

Wydawać by się mogło, że druga połowa będzie tylko dograniem całego spotkania, ale na samym jej początku czerwoną kartkę otrzymał strzelec pierwszej bramki. Szkoleniowiec gości zareagował od razu przesuwając Mandzukicia bliżej lewej strony, a Matuidiego do środka i wtedy już można było być pewnym defensywnego nastawienia Juve. Ancelotti w przerwie wprowadził Driesa Mertensa w miejsce Malcuita, który rozegrał fatalną pierwszą połowę, a jego dośrodkowania stały na bardzo niskim poziomie. Oczywiście była to zagrywka va banque, ale Włoch nie miał wyjścia. W znacznym stopniu uwolniło to potencjał ofensywny Napoli, który zatrzymywał jedynie Szczęsny. Juventus z taką grą, zwłaszcza ofensywną, będzie miał spore problemy w rewanżu z ekipą Simeone, która z pewnością odda piłkę Włochom i swoich szans poszuka z kontrataku. Rojiblancos są chyba jedyną drużyną, która potrafi bronić się przez 90 minut i jak mało kto potrafią odebrać radość i ochotę do gry rywalom. Podopieczni Allegriego będą zmuszeni do prowadzenia gry, a mając w pamięci pierwsze starcie i niedzielny mecz z Napoli, o stworzenie sytuacji i strzelenie gola będzie piekielnie trudno, a na takie prezenty jak Malcuita czy złej organizacji bloku defensywnego raczej nie ma co liczyć. 

Filip Modrzejewski