Filip Modrzejewski - blog

Mimo że do zakończenia sezonu Lotto Ekstraklasy pozostało jeszcze parę dni, to nikt w Poznaniu nie gorączkuje się walką o jak najwyższe miejsce w ligowej tabeli. Wszyscy czekają na to, co, a w zasadzie kogo, przyniesie letnia rewolucja i kto stanie na jej czele. Chociaż tego ostatniego można się już pomału domyślać. Niemniej, Kolejorza czeka kolejna droga w nieznane. Kolejny wjazd do tunelu, gdy nie wie co jest po drugiej stronie. Albo ujrzy światełko albo kolejny raz boleśnie uderzy w mur.

Jeśli nie wydarzy się nic nadzwyczajnego to w przyszłym sezonie, Lecha poprowadzi Dariusz Żuraw. I trzeba powiedzieć, że będzie to logiczna i w miarę sensowna decyzja, choć budząca mniejsze lub większe wątpliwości. Ja również jej mam i myślę, że jest to raczej zrozumiałe mając w pamięci poprzednie rozczarowujące lata. Czasem mam wrażenie, że Poznań jest miejscem przeklętym. Przerabialiśmy już każdy model trenerski. Gdy w drużynie brakowało liderów i charyzmatycznych postaci, postawiono na Adama Nawałkę, ale w polskiej lidze raczej kiepsko sprawdza się wariant z przywódcą na ławce. Były selekcjoner miał być lechowym Kloppem albo Simeone, czyli główną twarzą i dowodzącym projektu, ale nie znalazł on wspólnego języka praktycznie z nikim. Dariuszowi Żurawiowi najbliższej jednak do modelu Ivana Djurdjevicia, mimo że zdecydowanie przewyższa go doświadczeniem trenerskim, jak i również boiskowym.  Stąd moja obawa, że może on powielić błędy Serba. Były asystent Macieja Skorży, podobnie jak były szkoleniowiec Kolejorza, preferuje futbol ofensywny. Nie da się ukryć, że odkąd objął zespół po były selekcjonerze, poprawił grę w przedniej formacji starając się uwolnić potencjał niektórych piłkarzy, którzy byli stłamszeni. Trochę więcej minut dostali również młodzi zawodnicy i w zasadzie oprócz fatalnego meczu z Jagiellonią Białystok na Bułgarskiej, trudno mieć pretensje o jakikolwiek mecz.

Ja mam jednak ogromne wątpliwości czy Dariusz Żuraw w dłuższej perspektywie czasu będzie wstanie zespolić blok defensywny. Za jego rządów w Poznaniu nie widać żadnej poprawy w tym elemencie gry i nie będzie przesadą teza, że równie dobrze Lech mógłby przegrać większość zremisowanych lub wygranych meczów. Zresztą wystarczy przywołać ostatnie spotkanie z Zagłębiem Lubin. Miedziowi stworzyli sobie multum sytuacji i tylko w swojej nieskuteczności muszą doszukiwać się powodu braku trzech punktów. Nie ma co ukrywać, że tytuły i mistrzostwa wygrywa się defensywą, co dowodzą ostatnie kampanie. Wystarczy spojrzeć na ostatnie sezony, w których mistrzem zawsze zostawała czołowa drużyna w liczbie straconych goli. Można, a nawet trzeba położyć większy nacisk na ofensywę, ale nie wolno zapominać o zabezpieczeniu tyłów.

Kolejnym znakiem zapytania przy nazwisku Żurawia jest praktyka i doświadczenie w przygotowaniach do sezonu. Owszem, przed Lechem prowadził on trzy inne ekipy, ale letnie przygotowania przepracował tylko dwa razy. Nie można, więc powiedzieć, że jest on zaprawiony w boju. Doświadczenia może mu zabraknąć również w okresie zarządzania kryzysem, bo nie da się ukryć, że taki w sezonie nadejdzie. I to być może kilkukrotnie. Na tym poległ m.in. właśnie Ivan Djurdjević, a były reprezentant Polski ani jako trener, ani nawet jako asystent trenera Skorży, nie dostał nigdy szansy wyjścia z trudnej sytuacji i najczęściej zostawał zwolniony.

Dużym plusem dla trenera Żurawia jest dobry kontakt z drużyną oraz świetna znajomość zawodników młodzieżowych, których prowadził w rezerwach. Jasnym jest, że kluczowe będą transfery do klubu i czy w końcu na Bułgarską zawitają zawodnicy ambitni, głodni sukcesu, a przede wszystkim o odpowiedniej jakości, który będą pchać tę lokomotywę w odpowiednim kierunku. W kadrze pojawi się trochę młodzieży, ale nie można jednak opierać zespołu na juniorach. Potrzeba kilku zawodników, którzy nie boją się odpowiedzialności, pociągną ten wózek w trudnych momentach i nie pękną w decydujących meczach, co ostatnio Lechowi weszło w krew. To arcytrudne zadanie dla zarządu, którego do tej pory nie potrafili wypełnić. Łatwo powiedzieć, że drużynie brakuje liderów, ale takie sygnały dostawaliśmy już rok temu, gdy opaską kapitana żonglował Ivan Djurdjević. Dla mnie dużym znakiem był również fakt, że ostatecznie wylądowała ona u Pedro Tiby, który w zespole był dwa miesiące. Może to się nie spodobać czytelnikom, ale od lat największym liderem tej drużyny był Łukasz Trałka. I nawet jak opaska na ramieniu nosił inny zawodnik jak np. Maciej Gajos, to i tak mentalnie przywdziewał ją 35 latek. W takich momentach, niestety dopiero z perspektywy czasu, można żałować takiej szansy jak powrót do Poznania np. Marcina Wasilewskiego. Prawdziwego profesjonalisty, który swoje w życiu przeżył i widział, liderował w każdej szatni, a nie można przejść obojętnie obok dokonań w poważnej piłce. Myślę, że i na boisku nie ustępowałby takiemu graczom jak Janicki czy De Marco, o zgrozo… Lech musi monitorować takie okazje. Szatnia piłkarska musi być urozmaicona. Miejsce w niej znaleźć muszą „śmieszki”,  ludzie z charakteru bardziej zwariowani, „milczki”, jak i osobowości, które w trudnym momencie zrobią tzw. „suszarkę” i zbiorą do kupy grupę. Trzeba jednak spojrzeć prawdzie w oczy, że każdego z potencjalnych jakościowych graczy trzeba będzie nadpłacić, przepłacić, przebić. Lech może zachęcić ich tylko pieniędzmi, bo przecież nie europejskimi pucharami ani trofeami. Podobnie jest z trenerami, których ostatnio wymienia jak rękawiczki, więc pod tym względem Żuraw może być dobrym "mniejszym złem".

Nawiązałem wcześniej do ofensywnego stylu gry. Jest to niewątpliwy atut Żurawia w kontekście poprawy frekwencji. Kibole tęsknią za porywającymi widowiskami pełnymi sytuacji podbramkowych. Wiadomo, że za tym wszystkim muszą iść wyniki, ale nie od dziś wiemy, że trybuny potrafią wybaczyć nawet porażkę, ale tylko jeśli jest odpowiednie zaangażowanie, wola walki i ciągłe parcie do przodu. W tej kwestii Lech niesamowicie ostatnio kulał. Gdy dojdą do tego piłkarze, którzy będą w stanie stać się idolami trybun, Lech ma szansę odzyskać utraconą tożsamość. Władze Kolejorza muszą się jednak zastanowić co zrobili ostatnio w tej kwestii. W obecnych czasach trzeba walczyć o widza, gdyż jest mnóstwo sposobów na spędzenie wolnego czasu. Coraz mniej ludziom chce się ponownie zaangażować w sprawy, które powodują ciągłą irytacje, gdyż potem te negatywne emocje odbijają się na najbliższych.

Reasumując, przed Lechem najburzliwsze lato od lat, ale czyż nie to samo mówiliśmy równo 365 dni temu? Ja mimo wszystko wierzę w powodzenie tej misji, gdyż co nam innego pozostało? Jesteśmy i będziemy kibicami tego klubu i nie ważne, czy trenerem będzie Dariusz Żuraw, a prezesem Karol Klimczak czy Piotr Rutkowski. To nie ma żadnego znaczenia. Owszem możemy, a nawet musimy się wściekać w razie niepowodzeń, bo najgorsze są obojętne reakcje, które Kolejorz musi jak najszybciej wyplenić. Nie ważne kto w nowym sezonie będzie zasiadał na ławce trenerskiej. Może widziałbym innych kandydatów, bo osobiście uważam, że doświadczenie w Lechu, a zwłaszcza w takim momencie jest szalenie ważne, ale będę wspierał i kibicował każdemu z całego serca. Wierzę, może naiwnie, w wyciągnięcie wniosków i budowę drużyny, o której wszyscy marzymy. Może na końcu tego tunelu jednak pojawi się światełko? Tego sobie i państwu życzę.

Filip Modrzejewski

Ten tekst będzie przepełniony emocjami, ale nie może być inny. Jestem człowiekiem sentymentalnym, a rozstanie Diego Godina z Atletico jest zamknięciem pewnej historii klubu. Atleti już nie będzie takie samo, najważniejszy symbol Cholismo rozstaje się ze swoją miłością.

Latem 2014 roku Urugwajczyk powiedział: „Nie odejdę z Atletico tylko dlatego, żeby więcej zarobić! W tym klubie znalazłem swoje miejsce na ziemi. Atletico i Urugwaj to moje dwie wielki miłości.” Można by stwierdzić, że to zwykła gadka pod publiczkę, aby wkupić się w serca kibiców. Prawda jest jednak taka, że sam Pep Guardiola umieścił Faraona (bo tak był nazywany przez kolegów i kibiców Rojiblancos) na szczycie listy życzeń, gdy obejmował Bayern. Nie bez przyczyny na okładce książki Leszka Orłowskiego znajduje się właśnie Godin. Nie Koke, nie Juanfrana, ani nawet Cholo Simeone. Właśnie Godin. Urugwajczykowi można postawić pomnik takiej samej wielkości jak Argentyńczykowi, a jego brak najbardziej jednak odczuje szatnia. Na boisku sobie poradzą, mimo że 33 latek pewnie dalej byłby podstawowym zawodnikiem, Cholo traci jednak swojego kolejnego żołnierza, po Gabim czy Torresie. Odchodzi serce Cholismo. To bardzo boli, bo to właśnie te pojedyncze jednostki, jako monolit, wyniosły ten klub na piedestał. Simeone, Godin, Koke, Juanfran, Filipe Luis, Diego Costa, Saul czy wcześniej Falcao, Raul Garcia a nawet Mario Suarez. To pomału zamknięta księga…

Ile Godin znaczył w klubie niech świadczy scena z dzisiejszej konferencji, gdy siedzący na trybunach jego przyjaciel – Antonie Griezmann zalał się łzami. Odchodzi jego najbliższy kompan, który dla niego był jak brat. Znamy przywiązanie Francuza do Urugwaju i jego narodu, ale to właśnie Godin przekonał mistrza świata do pozostania w Madrycie zeszłego lata, choć ten przebierał nogami do odejścia. Z tego powodu czarne myśli kłębią mój umysł, gdyż 28 latek ma coraz mniej argumentów do kontynuowania kariery na Wanda Metropolitano. Myślę, że dużym języczkiem uwagi jest również nowy klub „Faraona”. Inter Mediolan… Doskonale wiemy jaki będzie następny klub Diego Simeone. Sam Argentyńczyk wielokrotnie podkreślał, że po Atleti, obejmie właśnie klub z San Siro. Może jeszcze zdążą się spotkać…

Atletico w XXI wieku zdobyło dziewięć trofeów, a aż osiem z nich, gdy w klubie był już Godin. W październiku 2017 stał się obcokrajowcem z największą liczbą występów w historii klubu z Wanda Metropolitano. Obecnie ta liczba wynosi 387, ale 33 latek jeszcze dwa razy będzie miał okazje zagrać w czerwono-białej koszulce.

Mój okres kibicowania Atletico idealnie pokrył się z okresem gry Godina w tym klubie. Można powiedzieć, że towarzyszył mi od początku tej drogi. Bywały momenty słabsze, jak w tym sezonie, ale jednak więcej był tych wzniosłych. Uruguasho zawsze błyszczał w momentach kluczowych jak chociażby bramki w finale Ligi Mistrzów, czy na Camp Nou dająca mistrzostwo Hiszpanii. Myślę, że to bardzo niedoceniany moment w historii hiszpańskiego futbolu. W czasach hegemonii Barcelony i Realu, gdy w futbolu w dużej mierze rządzą pieniądze, ligę na przestrzeni 38 kolejek wygrywa Atletico, które dopiero jest w trakcie odbudowywania swojej wielkości. Rojiblancos nigdy nie będą tak potężni jak ich konkurenci, nigdy nie wyrobią sobie takiej marki. Ale ten klub ma duszę, ma tożsamość, ma to „coś”, co trudno nazwać, ale jest najważniejsze. Można nawet powiedzieć, że to do Atleti, bardziej niż do Blaugrany, pasuje sentencja „Mes que un club”. Diego Simeone powiedział: „Nie można narzucić grupie lidera, ona wybiera go sama.” I Faraon był liderem pełną gębą.  „Dziękujemy Ci bardzo, Diego! Dziękuję Państwu. Do usłyszenia.”

Filip Modrzejewski

Analiza meczu Eintracht Frankfurt - Chelsea w trochę innej formie, niż zwykle. Więcej grafik okraszonych tekstem bezpośrednio na niej z osobnym podsumowaniem i osobistymi odczuciami. Myślę, że bardziej czytelna, milsza dla oka, a przede wszystkim łatwiejsza do zrozumienia. Zapraszam i dajcie znać co sądzicie oraz czy taka forma wam odpowiada.

Ogólne wrażenia pomeczowe są takie, że Eintrachtowi jak nigdy zabrakło siły z przodu. Brak Rebicia i Hallera paradoksalnie najbardziej był zauważalny w defensywie, bo chęć zagęszczenia środka pola Hasebe i Gacinoviciem, którzy dołączyli do Rode i Fernandesa wypadł mizernie, gdyż przez to bardzo dużo swobody w wyprowadzeniu piłki mieli Christensen i Luiz. Szybko z sił opadł Filip Kostić, który był motorem napędowym gospodarzy w tym meczu. Dobra reakcja Chelsea po stracie, gdy skrzydłowy zaczęli grać bliżej środkowych pomocników. Świetny występ zaliczył Loftus-Cheek, który jest chyba jedynym środkowym pomocnikiem w "betonowym" środku londyńczyków, który potrafi przemałać defensywę rywala. Jest to niewątpliwie szczęśliwy remis Eintrachtu, który tylko przez pierwsze 30 i ostatnie 10 minut potrafił zagrozić bramce Kepy i narzucić swoją grę przeciwnikom. 

Filip Modrzejewski

Niecałe dwanaście tysięcy kibiców oglądało środowe zwycięstwo Lecha Poznań nad Legią Warszawa. To najniższa frekwencja klasyku w Poznaniu od momentu fuzji z Amiką. Jednak ci, którzy przyszli nie mogli być rozczarowani, bo drużyna pokonała odwiecznego rywala po bramce siedemnastoletniego debiutanta. W Kolejorzu było widać chęci i determinacje. Pozostaje tylko pytanie, dlaczego tylko z mistrzem Polski?

Obie drużyny rozpoczęły spokojnie ustawione w średnim pressingu, a szansę upatrywały w odbiorze piłki na swojej połowie i szybkim jej transporcie pod bramkę rywala dwoma, trzema podaniami. Lepiej wychodziło to Legii, ale tylko z uwagi na to, że w ataku brała udział większa liczba zawodników. Lech w ataku pozycyjnym miał problem z przejściem przez obie linie i udawało się to tylko poprzez dłuższe zagranie. W tym przypadku Pedro Tiba posłał długą piłkę do Jóźwiaka, który jednak musiał opanować piłkę i zaczekać na partnerów. Pojawił się Kostevych, ale zabrakło wsparcia ze strony środkowego pomocnika. Przewagę w sytuacji 2vs2 mógł zrobić Gajos wchodząc w drugie tempo, tym bardziej, że w zasadzie podwajał strefę Janickiego, który nie zmieścił się w kadrze. Ostatecznie zrobić to Tiba, który oddał nieudany strzał. 

W poczynaniach obu drużyn mocno była wyczuwalna nerwowość, bo często byli niecierpliwi i niedokładni. Kolejorz unikał wyprowadzenia kontrataku przez środkową strefę boiska, być może wynikało to ze strachu przed Cafu i częstego kontrpressingu Portugalczyka. Ale miało to drugą strefę medalu, gdyż Lech nie miał przewagi liczebnej nawet wychodząc szybkimi skrzydłami. W tym przypadku Makuszewski przebiegł sprintem 50 metrów nie mając partnera do zagrania. Goście zdążyli wrócić, a skrzydłowy Kolejorza zanotował fatalne podanie. Potwierdzają to statystyki, gdyż Kolejorz w 13 atakach środkową strefą boiska nie oddał ani jednego strzału.

Po jednym z kilku takich ataków, Lech sam nadział się na kontrę, którą powinien wykończyć Nagy i tak naprawdę tylko on wie, jakim cudem Legia wtedy nie objęła prowadzenia. Gospodarze nie stwarzali sobie tak klarownych sytuacji, ale głównie przez złe decyzję. Można się zastanawiać skąd biorą się takie wybory jak poniższa Amarala, który gdyby obrócił się przez prawe ramię to mógłby otworzyć drogę do bramki dwóm partnerom. Zabrakło jednak inteligencji boiskowej i czucia przestrzeni oraz rywali. Portugalczyk ruszył wzdłuż linii i nic z tej akcji nie wynikło.

Formacja pomocy i obrony Lecha w pierwszej połowie była bardzo kompaktowa, ale wystarczyła jedna drzemka Pedro Tiby, aby Legia wykreowała sobie stuprocentową okazje. Portugalczyk wycofał się parę metrów bliżej linii defensywnej uwalniając wolną strefę, w którą wbiegł Antolić i posłał prostopadłą piłkę do Carlitosa, który idealnie kleił się pomiędzy Rogne i Janickim. 

Dlaczego to nie był aż tak dobry mecz kapitana Kolejorza jak mogłoby się wydawać pokazuje również sytuacja w doliczonym czasie gry pierwszej połowy. Najpierw Makuszewski nieudolnie próbuje nabić Kucharczyka, a potem przegrywa pojedynek powietrzny po zagraniu Rogne. Piłka trafiła do Hlouska, a kontrę, którą przyspieszył w środku Cafu po drodze ogrywając Janickiego, a zakończył strzałem Carlitos. Nie po raz pierwszy świetnie obronił Burić. Podkreślam tutaj zachowanie Tiby, który mógł uniemożliwić zagranie do swojego rodaka przesuwając się bliżej osi boiska. Nawet jakby nie przeciął podania Czecha, to byłby w stanie utrudnić pomocnikowi Legii rozpoczęcie ataku. Pedro jednak ruszył zbyt późno, bo pierwsze kroki zrobił w kierunku Medeirosa.

Aby pokazać jak bardzo był to wyrównany mecz wystarczy przytoczyć liczby. Strzały 15-15, celne 6-5. Podania 414-446, celne 85%-84%. Wygrane pojedynki 69-67. Widoczna różnica jest tylko w kluczowych podania, bo Lech miał takie tylko 2, przy 8 Legii. Stąd znacznie wyższy indeks xG gości, który wynosił 2.11, a Kolejorza tylko 0.7. Wynika to z prostej przyczyny, gdyż legioniści stworzyli sobie więcej klarowniejszych sytuacji, gdyż mają po prostu większą siłę rażenia z przodu w postaci chociażby Carlitosa. Tutaj warto podkreślić rolę Jasmina Buricia, ale także Thomasa Rogne, który był dla mnie najlepszym zawodnikiem spotkania, podobnie jak w lutowym starciu obu drużyn. Norweg wygrał 9 na 10 pojedynków, w tym wszystkie na ziemi! A wiemy jakich zawodników miał przeciwko sobie, chociażby właśnie Hiszpana, który 1na1 potrafi ograć każdego obrońcę w lidze. Stoper Lecha po raz kolejny potwierdza swoją wartość i pokazuje, że można na nim oprzeć obronę. Dodatkowo królował również w rubryce "nabyte piłki" z cyfrą osiem. Dobrym punktem odniesienia mogło być lutowe starcie obu drużyn. Myślę, że obie ekipy rozegrały lepszy mecz, ale drugi raz wygrał Kolejorz, który choć przez moment uradował swoich kibiców. Wygrał po bramce, która miała wszystko czego brakuje ostatnio w ekipie... niebiesko-białych. 17 latek Filip Marchwiński ruszył z pełną odwagą, determinacją i z jasnym celem ani razu się nie wahając. Czy tego właśnie nie brakuje graczom Lecha?

Filip Modrzejewski

W zeszłym tygodniu cały piłkarski świat z wypiekami na twarzy obserwował pewną bandę nastolatków, która z drzwiami i futryną wdarła się na piłkarskie salony. Mowa oczywiście o Ajaxie Amsterdam, który swoim entuzjazmem i naturalnym optymizmem zaskarbił sobie sympatie tłumów. Nie dziwota, gdyż takich przypadków we współczesnym futbolu jest jak na lekarstwo. Współczesnym futbolem rządzą niewyobrażalne pieniądze, a takie przypadki jak Joden choć trochę powodują uśmiechu na ustach ostatnim romantykom futbolu. A kto wie, może Holendrzy nawiążą do FC Porto z sezonu 2003/2004, czyli ostatniego zwycięzcy Ligi Mistrzów z poza TOP4 lig na świecie. Tamta drużyna wykreowała prawdziwe gwiazdy futbolu jak Deco, Carvalho, Ferreira, Maniche czy Costinha. Jednak ostatnie dni miały również innych bohaterów. A mianowicie Eintracht Frankfurt. Jak to możliwe, że zespół, który został ograbiony z połowy podstawowego składu oraz trenera, robi furorę w Europie? Kto stoi za sukcesem SGE?

Jak wiadomo sukces ma wielu ojców, ale zacznijmy od człowieka roku wg magazynu Kicker, czyli Frediego Bobicia. Kierownikiem sportowym Eintrachtu został w czerwcu 2016 i jak się później okazało, wszystko czego dotknął, zamieniał w złoto. Jeśli wydawało się, że wybór Niko Kovaca jest strzałem w przysłowiową "10", bo przecież Chorwat wygrał z frankfurtczykami puchar Niemiec, czyli pierwsze trofeum od sezonu 1987/88, to na ile ocenić ruch z zatrudnieniem Adiego Huttera? Latem 2018 roku Frankfurt opuściło jedenastu piłkarzy, a większość z nich, jak na przykład Kevin Prince Boateng, Marius Wolf, czy Lukas Hradecky byli piłkarzami pierwszego wyboru. Zresztą dwóch pierwszych ściągał sam Bobic, a na obecnym zawodniku Borussii Dortmund, Eintracht sporo zarobił po 6 golach i 11 asystach 23 latka. Wielu pukało się w głowie również przy transferze Ghańczyka, a on nie dość, że był fundamentalną postacią ekipy Kovaca, to dorzucił do tego sześć trafień w Bundeslidze. Kluczem okazało się zatrzymanie Ante Rebicia, ale o nim będzie później.

Nie ma co się oszukiwać, że Eintracht nie jest klubem docelowym i większość piłkarzy planuje po prostu wybić się do lepszego klubu, głównie myśląc o Bayernie. Nie da się ukryć, że złotym strzałem Bobicia okazał się Luka Jovic. Ten niegdyś diament serbskiego futbolu pełnym blaskiem rozbłysnął dopiero na Commerzbank Arenie. 21 latek nie był jednak tak oczywistym wyborem, bo w sezonie poprzedzającym wypożyczenie do Niemiec rozegrał raptem 32(!) minuty w pierwszej drużynie Benfiki. W ekipie rezerw też nie zachwycał, bo zaliczył raptem dwa trafienia. Zderzenie z Bundesligą początkowo okazało się jednak dość brutalne, bo Jovic przez pierwsze pół roku ustrzelił zaledwie dwie bramki. Kluczem okazała się wiosna, w której Serb strzelił sześć goli mając nawet serie czterech meczów z bramką. Zaowocowało to kolejnym wypożyczeniem na sezon 2018/2019. 25 goli i 7 asyst w 41 meczach. Myślę, że te liczby mówią same za siebie, a zainteresowanie najsilniejszych klubów Europy świadczy tylko o tym, że Jovic to napastnik kompletny. 

Myśląc i mówiąc o Eintrachcie nie sposób nie wziąć na tapet trójki napastników. Tercet Haller-Jovic-Rebic rozumie się bez słów i w tym sezonie zdobył już w sumie 54 bramki! Połączenie tych trzech graczy to niewątpliwy kluczowy sukces Adiego Huttera, bo każdy z nich posiada inną charakterystykę przez co pasują do siebie niczym puzzle. Jovic to niewątpliwie typowy snajper, który wykańcza akcje lewą, prawą nogą czy też głową. Można powiedzieć, że Haller jest piłkarzem bardziej kompletnym, bo nie tylko potrafi wykończyć akcje w polu karnym, ale też dobrze czuje się poza "16" i szuka otwierającego podania do partnerów. Potwierdzenie widzimy w liczbach, bo do 19 goli, Francuzów dorzucił również 12 asyst. I na koniec pozostał na trzeci z muszkieterów, czyli Ante Rebic. Serce, płuca i wątroba tego zespołu. Chorwat nie imponuje warunkami fizycznymi, nie jest łowcą goli, ale swoim charakterem i nieustępliwością targa ten zespół do zwycięstw. O Rebiciu najwięcej można było słyszeć podczas Mistrzostw Świata w Rosji i zaraz po nich. To tam pokazał się szerszej publiczności i wydawało się, że w zasadzie jest o krok od Bayernu. Tym bardziej z uwagi na zatrudnienie przez Bawarczyków Niko Kovaca, ale jak się później okazało, Chorwat tak naprawdę nie chciał swojego rodaka w swoim nowym zespole. 25 latek jest jednak uosobieniem wszystkich cech wicemistrzów świata. To w Rosji Hrvatska charakteryzowała się niesamowitym poświęceniem i walką do ostatniej kropli potu. I taki jest właśnie Ante Rebic, przez co przypomina trochę Mario Mandzukicia. To jest typ piłkarza, którego kochasz jeśli gra dla twojego zespołu, a nienawidzisz jak jest twoim rywalem.

Kwestie narodowościowe nie są w tym temacie bez znaczenia, bo w kadrze Eintrachtu jest bardzo multikulturowo. 16 różnych narodowości codziennie przychodzi do szatni, w tym spora grupa zawodników z Bałkanów, a znamy ich temperament i burzliwy charakter. I tutaj też duża rola Adiego Huttera. Austriak nie tylko fenomenalnie skompletował ustawił zespół, który w grupie LE zdobył komplet punktów i jest drugą drużyną z największą liczbą strzelonych goli w tych rozgrywkach (zaraz po Chelsea, z którą zmierzą się w półfinale), ale przede wszystkim stworzył grupę wojowników, którzy skoczą za sobą w ogień. Widać, że piłkarze Eintrachtu tworzą monolit, a potwierdzenie widzieliśmy podczas dwumeczu z Benfiką. W Lizbonie, mimo że przez większość meczu grali w osłabieniu i przegrywali już aż 4:1, potrafili zdobyć, jak się później okazało, kluczową bramkę dla losów awansu. W rewanżu to już był koncert ekipy Huttera, choć trzeba powiedzieć, że uśmiechnęło się do nich szczęście i skorzystali na błędzie arbitra. We Frankfurcie atmosfera i temperatura spotkania była niesamowita. Kibice, to czasami najważniejszy element klubu, a ich Eintracht  może się tylko chwalić. Można powiedzieć, że mamy tutaj idealną harmonie, bo piłkarze całe serce oddają na boisku, a fani na trybunach. Jedni i drudzy to wojownicy.

Filip Modrzejewski